Latarnia morska w Świnoujściu świeci już 150 lat
Dokładnie 150 lat temu - 1 grudnia 1857 roku - po raz pierwszy zaświeciła latarnia morska w Świnoujściu. To najwyższa latarnia morska na Bałtyku i jedna z najwyższych na świecie. Jest obecnie nie tylko wizytówką miasta, ale i jedną z jego największych atrakcji turystycznych.
Latarnia ma 68 metrów wysokości, a jej światło jest widoczne z odległości ponad 46 kilometrów. Na górę prowadzą kręte schody złożone z 300 stopni. Obiekt znajduje się pomiędzy latarnią morską w Peenemuende w Niemczech, a latarnią morską w Kikucie, oddaloną od świnoujskiej o ok. 28 km na wschód.
Widok z niej rozpościera się na pobliskie Międzyzdroje i niemieckie miasteczko Ahlbeck.
Jej budowa trwała niespełna trzy lata, począwszy od 1854 roku. Nim jednak latarnia morska w Świnoujściu przybrała ostateczną, współczesną formę, dwukrotnie w tym miejscu wznoszono tego typu obiekty. Pierwszą latarnię, zbudowaną z desek i luster, postawiono w 1805 roku na głowicy falochronu. Kolejną, także w miejscu poprzedniej, tym razem stalową, wzniesiono w 1828 roku.
Świnoujska latarnia parę lat temu przeszła generalny remont. Od tego czasu obiekt jest ponownie dostępny dla zwiedzających.
Latarnia oprócz światła białego emituje także światło czerwone m.in. ze względu na trudne warunki nawigacyjne na Odrze, na południe od Świnoujścia. Od 1958 roku pełni też rolę radiolatarni; wysyłany jest z niej sygnał rozpoznawczy wg alfabetu Morse'a.
Na polskim wybrzeżu znajduje się piętnaście latarń morskich, z czego siedem w woj. zachodniopomorskim. Latarnie te rozlokowane są m.in. w Świnoujściu, Kikucie k/Wisełki, Niechorzu, Kołobrzegu, Gąskach, Darłowie i Jarosławcu. Wszystkimi czynnymi latarniami morskimi zarządzają urzędy morskie, ale w ich utrzymaniu oraz w pracach związanych z odrestaurowaniem zabytkowych budowli pomaga powstałe ponad dziesięć lata temu przy Urzędzie Morskim w Szczecinie Stowarzyszenie Miłośników Latarń Morskich.
Latarnie morskie buduje się na brzegu morskim, na wyspach, czasem bezpośrednio na dnie morskim albo na wyspach sztucznie usypanych z kamieni. Światło latarni widoczne jest z odległości kilku a nawet kilkudziesięciu mil morskich. Pomaga ono marynarzom w prowadzeniu bezpiecznej żeglugi, szczególnie w określeniu pozycji własnej statku na wodach przybrzeżnych.
Latarnie znane były już w starożytności. Za najstarsze latarnie morskie uważa się ognie płonące na specjalnych kolumnach w pobliżu wejścia do portu w Pireusie (IV wiek p.n.e.). Spośród znanych około dwudziestu latarni morskich w starożytności najsłynniejsze to latarnia na wyspie Faros u wejścia do Aleksandrii, zniszczona przez trzęsienie ziemi w XIV w. oraz latarnia mająca postać posągu Heliosa na wyspie Rodos (III w.p.n.e.).
Najstarsze latarnie morskie w Europie zachodniej zostały zbudowane przez Rzymian w Dover, Boulogne i Ostii w I wieku n.e. Od początku XIX w., już na wszystkich ważnych szlakach żeglugowych widoczne były światła latarń morskich. Obecnie jest ich kilka tysięcy na całym świecie.