HUTA JOGA

- Śledziłem to, co się dzieje w sektorze hutniczym w Polsce, przez ponad trzy lata. Byłem tam, zanim rząd ogłosił plany prywatyzacji. Na początku zeszłego roku przedstawiliśmy rządowi propozycję, w której zasugerowaliśmy, żeby zamiast sprzedać te cztery huty różnym konkurentom, zgrupować je i sprzedać jako jedno przedsiębiorstwo. Wtedy władze nie przyjęły naszej propozycji, ale teraz rząd ją zrealizował. Byliśmy więc tym naturalnie zainteresowani. Jesteśmy drugą firmą pod względem wielkości produkcji stali na świecie, najbardziej globalną. Mamy w 12 krajach sto tysięcy pracowników. Kiedy jest jakaś prywatyzacja albo restrukturyzacja na skalę globalną, zawsze o tym wiemy. Rozwinęliśmy nasz biznes poprzez kupowanie firm.

- Dostawcy surowców zaczęli konsolidować swój biznes, również nasi główni klienci stają się globalnymi graczami. General Motors, Toyota, Chrysler to są już globalne firmy. Więc sektor stalowy również musi być globalny.

- Całkowita produkcja stali to ponad 850 milionów ton. Jeżeli my produkujemy 40 milionów, to jest to tylko pięć procent. Nie możemy więc mówić o próbie monopolu.

- Celem takiej grupy jak nasza jest stworzenie światowej klasy firmy stalowej. Instytucji samej w sobie. Produkujemy 40 milionów ton, ale w ciągu pięciu lat dwie, trzy firmy będą produkowały od 70 do 80 milionów ton. Chcemy być jedną z tych firm.

- Dla mnie to jest bardzo ekscytujące.

- Kocham prowadzić ten biznes, biznes stalowy...

- Czuję się bardzo szczęśliwy, że uczestniczę w bardzo ważnej sprawie. To bardzo ważna firma, produkuje 70 procent produktów stalowych i jest to wasza największa prywatyzacja, jeżeli chodzi o przemysł wytwórczy. Rząd wybrał nas jako...

- Porażki to wyzwanie, a nie powód do łez.

- Nie, nie irytuję się za bardzo. Nie jestem tego rodzaju osobą.

- Nie sądzę, żebym płakał w ciągu ostatnich kilku lat.

- Nie sądzę, żeby trzeba było płakać, kiedy chce się udowodnić brak cynizmu. Jak każdy człowiek odczuwam smutek. Myślę o porażce przez całą noc, ale rano życie toczy się dalej.

- Nie sądzę. Jak dotąd zlikwidowaliśmy tylko jedną hutę w Irlandii. To była mała firma, która miała 340 czy 400 pracowników. Nie miała zysku w ciągu ostatnich 30 lat. Kupiliśmy ją i próbowaliśmy naprawić. Choć się nie udało, to spełniliśmy wszystkie nasze zobowiązania socjalne.

- Nie boję się. Moją pracą nie jest kupowanie i zamykanie hut. Moja misja to kupić firmę, zainwestować w nią, podnieść produktywność, zmniejszyć koszty i uzyskać rentowność. Polskie huty też chcemy uczynić rentownymi.

- Mamy firmy w różnych krajach, o różnych systemach i się dostosowujemy.

- Moja religia - hinduizm - jest nie tylko religią, lecz także sposobem życia, więc mamy wiarę w Boga i mamy wiarę w ludzi. Myślę, że mamy o wiele cieplejsze stosunki z innymi ludźmi.

- Tak.

- Dzisiaj są już inne czasy. Trzeba współpracować, a nie nawzajem się wykrwawiać. Jeśli będziemy tylko walczyć, to nikt nie przetrwa.

- Ale dla każdego jest jakieś miejsce.

- Ale paradoksalnie nie trzeba być wojowniczym, żeby je uzyskać.

- Trzeba mieć dobrą strategię i poświęcić się jej realizacji. Być podekscytowanym tym, co się robi, i bardzo zdeterminowanym.

- Dla sukcesu musiałem poświęcić czas, który mógłby należeć do rodziny, przyjaciół.

- Mogłem spędzić więcej czasu z moją rodziną.

- Nie, jestem bardzo skoncentrowany na moim biznesie stalowym. Nigdy nie chciałem być aktorem. Nie mam ambicji bycia sławnym.

- Pochodzę z rodziny, która zawsze była w biznesie stalowym, więc zawsze o nim myślałem. Podobnie jak teraz mój syn, który również pracuje w mojej firmie, podobnie jak moja córka. Pojechała do Niemiec, żeby tam przejść szkolenie w jednej z moich hut. Moja żona też pracowała ze mną do roku 1998. Myślę, że to rodzinne zaangażowanie ułatwia, upraszcza nam życie.

- Moja córka uczy się pilotażu, maluje, lubi fotografię. Ale to są jej hobby. Nikt jej nie przeszkadza, nie powstrzymuje, ale w końcu przekonuje się, że ten biznes jest dobrym zawodem. Nikt nikogo do niczego nie zmusza.

- Nie mogę tak powiedzieć. Zawsze wierzyłem, że mogłem osiągnąć więcej, nie powinienem był popełnić błędów, które popełniłem. Osoba zawsze analizująca swoje postępowanie nie może być tak naprawdę z siebie dumna.

- A i tak się nim cieszę.

- Globalizacja to naturalny postęp. Świat jako całość odniósł korzyści z globalizacji. Dzisiaj w Kazachstanie można zobaczyć, co się dzieje w USA, jeżeli chodzi o ochronę środowiska, o prawa człowieka, o zasady konkurencji. To sprawia, że ludzie chcą poprawić swoje życie, bo dokładnie wiedzą, jak może być lepiej.

- Fundamenty się nie zmieniły. Globalizacja nie zmienia religii, stylu życia. Jedynie zwiększa świadomość tego, co się dzieje na świecie.

- Nie sądzę, nigdy tego nie doświadczyłem. Nie zauważyłem w żadnej z naszych firm, żeby pracownicy czuli, że coś stracili. Przeciwnie, zyskali globalną wiedzę i doświadczenie. To pomaga im myśleć w bardziej pozytywny sposób.

- To jest sprawa opinii. Oni mają inne poglądy niż ja. Jak w każdym kraju demokratycznym jest partia rządząca i opozycja. Nie oznacza to, że opozycja jest głupia, ona ma swoją własną ideologię. Nikt nie jest tu głupkiem, nikt nie jest w błędzie.

- Co pan ma na myśli?

- Myślę, że poza pewnym punktem, poziomem nie mają znaczenia.

- Po prostu wygodne życie.

- Niezbyt dużo.

- Nawet mniej. Ja w każdym razie i tak nie mogę wydać zbyt dużo pieniędzy.

- A gdzie mam to zrobić? Mieszkam już w swoim domu i mam biuro, w którym pracuję. W tych dwóch miejscach za nic nie płacę, a w nich spędzam najwięcej czasu.

- Nie pamiętam żadnej.

- Nie myślę jeszcze o reinkarnacji, ciągle jeszcze jestem młody.

- Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałem. Jestem zbyt zajęty, żeby myśleć o reinkarnacji.

- Jeśli siebie nie lubisz, nie możesz przetrwać.

- Za niezłomny optymizm. I że sprawiedliwie rozważam różne dylematy, spory.

- Boję się rzeczy, o których nie wiem wystarczająco dużo.

- Nie, na przykład kiedy dyskutuję o technologii i nie wiem o niej wystarczająco dużo...

- Nie. Przeszedłem wiele kryzysów, nie było łatwo zbudować firmę. Nie brak mi pewności siebie, ogólnie rzecz biorąc.

- Raz, kiedy w jednej z naszych fabryk mieliśmy trzy wypadki śmiertelne z rzędu, przez trzy tygodnie, w każdym tygodniu jeden. Jeżeli są jakieś poważne wypadki, to tym się naprawdę przejmuję.

- Ale statystyki trzeba zawsze poprawiać.

Londyn, 9 września 2003 r.

Lakshmi Mittal, 47, magnat stalowy. mieszka w Wielkiej Brytanii, ale urodził się w niewielkiej wiosce w indyjskim Radżasthanie, w której do lat 60. nie było elektryczności. Gdy był chłopcem, jego rodzina przeniosła się do Kalkuty. Lakshmi studiował ekonomię i praktykował w niewielkiej hucie swego ojca. Kariera Mittala nabrała tempa w 1976 roku, gdy rodzina wyprowadziła się z Indii do Indonezji, gdzie kupili hutę. Do grona gigantów światowego rynku stalowego rodzinna firma Ispat dołączyła w 1989 roku, kiedy przejęła kontrolę nad hutą stali w Trynidadzie i Tobago. Dzisiaj jego firma prowadzi interesy w kilkudziesięciu krajach na całym świecie. W Polsce chce kupić Polskie Huty Stali, koncern czterech państwowych zakładów: Sendzimira, Katowic, Floriana i Cedlera, które produkują 70 procent naszej stali. Mittal mieszka w rezydencji w Londynie obok sułtana Brunei i króla Arabii Saudyjskiej. Prywatny majątek Mittala to około dwóch miliardów funtów. Pracuje po kilkanaście godzin, ale przynajmniej godzinę stara się
poświęcić jodze.