Hieny nie śmieją się bez powodu

Ich bogaty repertuar śmiechu, czasem nasuwający skojarzenia z chichoczącym dzieckiem poddawanym łaskotkom, a innym razem z maniakalnym, starczym rechotem, jest sposobem porozumiewania się - twierdzą francuscy i amerykańscy uczeni.

Według nich, hieni chichot to swoisty "zakodowany język śmiechu", znak rozpoznawczy, za pomocą którego czworonogi komunikują swojemu gatunkowi wiek, rangę w stadzie i intencje. Przejmujący chichotliwy zew, hieny wydają z siebie zwłaszcza wówczas, gdy szykują się do ataku.

Naukowcy, którzy z ramienia kalifornijskiego uniwersytetu w Berkeley nagrali na taśmie głosy 26 hien na kalifornijskiej pustyni ustalili, że śmiech hien różni się tonem, barwą oraz brzmieniem i pozwala im ustalić, kim jest osobnik, który go z siebie wydaje.

Inną jego funkcją jest zakomunikowanie intencji: apel o pomoc w polowaniu i gotowość do współpracy w osaczeniu łownego zwierza:

- Śmiech hieny jest dla innych kluczem umożliwiającym im zorientowanie się, z kim mają do czynienia. Pozwala im ustalić, kto ma większe prawa do pożywienia i zorganizować polowania tak, by sobie nawzajem nie wchodzić w drogę - sądzi cytowany przez brytyjskie media dr Frederic Theunissen z uniwersytetu w Berkeley.

Według niego, ton śmiechu sygnalizuje wiek osobnika, zaś różnice barwy to zakodowana informacja odnosząca się do nadrzędnego, bądź podporządkowanego statusu w stadzie.

Naukowiec zauważa, iż lwy często mają w zwyczaju urządzać sobie ucztę ze zwierzęcia upolowanego przez hienę. Ponieważ samotna hiena nie ma szans w konfrontacji ze lwem, swoim śmiechem może dać wyraz frustracji i skrzyknąć do pomocy inne hieny, by wspólnymi siłami odpędzić intruza.

Hieny, które u ludzi wywołują negatywne skojarzenia, bo nie gardzą padliną, w opinii naukowców są zwierzętami bardzo inteligentnymi, zdolnymi do odgrywania różnych ról w stadzie opartych zarówno na rywalizacji jak i na współpracy.