Henryk VIII i Katarzyna Aragońska znów razem

Portret pierwszej małżonki Henryka Tudora odkryto w Pałacu Lambeth, siedzibie arcybiskupa Canterbury Justina Welby. Do czasu najnowszej konserwacji uchodził za portret ostatniej, szóstej żony króla - Katarzyny Parr (ok. 1512-1548). Eksperci zauważyli jednak, że strój królowej nie odpowiada ówczesnej modzie.

Namalowany w latach 20. XVI wieku przez nieznanego artystę, portret ukazuje kobietę w czerwonozłotej sukni, naszyjniku z pereł i charakterystycznym tudorowskim czepku, trójkątnie sklepionym nad czołem. I strój i rysy twarzy były podobniejsze do portretów Katarzyny Aragońskiej z lat 20. i 30. Również analiza techniczna farb i rzeźbionej ramy obrazu wskazują na datowanie obrazu na czas powstania analogicznego portretu Henryka VIII.

Charlotte Bolland, kurator wystawy "Henryk i Katarzyna znów razem" podkreśla, że w Galerii Narodowej portrety Henryka VIII i Katarzyny Aragońskiej wystawiono tak, jak zdaniem specjalistów prezentowano je niegdyś, jako pary: króla i królowej Anglii.

Rozwód z Katarzyną Aragońską, po niemal 20 latach małżeństwa, kiedy nie dała królowi Anglii oczekiwanego dziedzica, pociągnął za sobą Akt Supremacji i ustanowienie Kościoła anglikańskiego. Uchwalona w roku 1534 ustawa przyznała władcy Anglii tytuł głowy Kościoła anglikańskiego, uniezależniając angielskie duchowieństwo od papieża, który nie zgadzał się na rozwód Henryka z córką katolickich królów Hiszpanii, Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego.

Katarzyna (1485-1536) za mąż za Henryka VIII (1491-1547) wyszła w 1509 roku, lecz nie dała mu męskiego potomka, a jedynie córkę, katoliczkę Marię I Tudor. Kiedy w 1526 roku król zakochał się w Annie Boleyn, postanowił unieważnić małżeństwo z Katarzyną. Ale na rozwód papież Klemens VII, będący zakładnikiem Karola V, siostrzeńca Katarzyny, zgody dać nie chciał. Król zdecydował się szukać innej drogi rozwiązania małżeństwa i poślubienia Anny Boleyn, która nie zgodziła się zostać jego główną kochanką.

Drugi monarcha z dynastii Tudorów, Henryk VIII, uznawany jest za jednego z największych władców w historii Anglii ze względu na zerwanie z Rzymem i połączenie Anglii z Walią. Powstanie Kościoła anglikańskiego wpisało się w ruch reformacyjny w Europie, a towarzysząca mu kasta zakonów i klasztorów (1536-1541), która zasiliła kufry króla rozmiłowanego w przepychu ponad milionem funtów, wiązała się z przekazaniem jednej piątej wszystkich ziemskich posiadłości angielskich w nowe ręce.