Dionne Warwick ze świątecznym koncertem w Polsce

Cztery dekady nieustannie trwającej kariery uczyniły z Dionne Warwick prawdziwą muzyczną legendę. Dzięki bogatej, obejmującej ponad sześćdziesiąt tytułów, a rozpoczynającej się od piosenki "Don't Make Me Over" z 1962 roku liście przebojów, artystka zapisała się w świadomości publiczności jako autorka wielkich, ponadczasowych hitów.

Zaczęła śpiewać jeszcze w dzieciństwie, występując w kościele w East Orange w New Jersey. Jako nastolatka, wraz z siostrą Dee Dee założyła zespół grający muzykę gospel – "The Gospelaires", choć najczęściej udzielała się jako solistka lub głos zastępczy w grupie "Drinkard Singers", którą współtworzyła z matką oraz innymi członkami rodziny. To właśnie podczas jednej z wizyt formacji w słynnym klubie Apollo Theater w Harlemie, wokalistka została po raz pierwszy poproszona o udział w sesji saksofonisty Sama „The Man” Taylora.

Uczęszczając do The Hartt College Of Music in Hartford w Connecticut, zaczęła regularnie podróżować do Nowego Jorku, gdzie śpiewała w chórkach wielu znanych gwiazd lat sześćdziesiątych. Wśród nich byli tacy artyści jak Dinah Washington, Brook Benton, Chuck Jackson czy Solomon Burke. Podczas sesji nagraniowej zespołu The Drifters, Burt Bacharach, kompozytor, aranżer i producent, usłyszał śpiew artystki i od razu zaprosił ją do nagrania demo, nad którym pracował wraz z Halem Davidem. W 1962 roku, muzycy zaprezentowali zapisy nagraniowe w Scepter Records. Właścicielkę wytwórni, Florence Greenberg, od razu zaintrygował głos młodej wokalistki, dzięki czemu Dionne rozpoczęła dwudziestoletnią, obfitującą w wiele sukcesów muzycznych, współpracę z nowojorskim wydawcą.

Spółka: Warwick, Bacharach i David nagrała wspólnie trzydzieści przebojowych singli i około dwadzieścia dobrze sprzedających się albumów już w pierwszej dekadzie ich współpracy. Utwory takie jak "Do You Know The Way To San Jose", "Message To Michael", "This Girl's In Love With You", "I'll Never Fall In Love Again" czy "Reach Out For Me" uplasowały wokalistkę na pozycji wybitnej i docenianej artystki. Znalazła się w odpowiednim miejscu i czasie, swoją mieszanką muzyki pop, gospel, R&B łącząc ludzi, których dotąd dzieliło wszystko: rasa, kultura i muzyczne upodobania.

Swoją pierwszą nagrodę Grammy uzyskała w 1968 roku (za utwór "Do You Know The Way to San Jose?") – jako pierwsza afroamerykańska artystka jej pokolenia otrzymała prestiżową statuetkę w kategorii „Najlepsze Współczesne Żeńskie Wykonanie Wokalne” (Best Contemporary Female Vocal Performance). Wcześniej w ten sposób została uhonorowana tylko jedna piosenkarka o podobnym pochodzeniu i rodowodzie – Ella Fitzgerald. W latach sześćdziesiątych to właśnie te panie lansowały połączenie muzyki pop i R&B.

Koncert w paryskiej Olimpii w 1963 roku, na którym występowała legendarna Marlene Dietrich, wprowadził Dionne w świat międzynarodowych gwiazd. Podczas gdy w Ameryce była już jedną z najciekawszych postaci na współczesnej scenie muzycznej, wśród europejskiej publiczności konsekwentnie zdobywała coraz większą popularność. Dzięki takim przebojom jak "Anyone Who Had A Heart" czy "Walk On By" usłyszał o niej cały świat.

W 1968, jako pierwsza afroamerykańska wykonawczyni miała okazję wystąpić przed królową Anglii. Od tego momentu otrzymywała zaproszenia od rozmaitych władców, prezydentów oraz głów państw.

W 1970 roku Dionne Warwick otrzymała kolejną nagrodę Grammy za album ""I'll Never Fall In Love Again" i rozpoczęła drugą dekadę przygody z muzyką, tym razem współpracując z Warner Brothers Records. Nagrywała płyty z najpopularniejszymi producentami z tamtych czasów. Wśród nich byli: Thom Bell, Holland-Dozier-Holland, Jerry Ragavoy, Steve Barri i Michael Omartian. W 1974 roku po raz pierwszy doszła do czołówki list przebojów z singlem "Then Came You", nagranym w duecie z "The Spinners", a sprzedanym w milionach egzemplarzy. Trzy lata później Dionne Warwick wyruszyła w światową trasę koncertową "A Man And A Woman", podczas której towarzyszył jej sam Isaac Hayes.

Początek trzeciej dekady działalności muzycznej artystki przypadł na rok 1976. Wtedy to podpisała kontrakt z kolejną wytwórnią – Arista Records. Nagrywający dla niej Barry Manilow wyprodukował kolejny krążek wokalistki, "Dionne". Znalazły się na nim takie przeboje jak "I'll Never Love This Way Again" i "Déjà Vu". Oba nagrania przyniosły artystce kolejne nagrody Grammy w kategoriach: „Najlepszy Żeński Pop” (Best Female Pop) oraz „Najlepsze Żeńskie Wykonanie Muzyki R&B” (Best Female R&B Performance). Wkrótce podjęła również współpracę z telewizją, stając się gospodarzem programu Solid Gold. Rok 1982 przyniósł kolejny album, "Heartbreaker", współprodukowany przez Barry’ego Gibba i zespół "The Bee Gees", który stał się prawdziwym międzynarodowym hitem.

W 1985 roku Dionne powróciła do współpracy z Burtem Bacharachem i starymi znajomymi – Gladys Knight, Stevie Wonderem i Eltonem Johnem, z którymi nagrała klasyk "That's What Friends Are For". Dochody ze sprzedaży zostały przekazane organizacji walczącej z AIDS – The American Foundation for AIDS Research (AmFAR). Wkrótce, wraz z wieloma artystami z macierzystej wytwórni Arista, podczas koncertu w New York's Radio City Music Hall, udało jej się uzbierać 2,5 miliona dolarów dla różnorodnych instytucji walczących z tą chorobą. Tymczasem album "Friends" (1985) otrzymał miano Złotej Płyty.

Pod koniec lat osiemdziesiątych współpracowała z wieloma muzycznymi osobistościami, takimi jak Johnny Mathis, Smokey Robinson, Luther Vandross; wraz ze Steviem Wonderem udzielała się jako muzyczny koordynator przy nagrywaniu ścieżki dźwiękowej do filmu "The Woman In Red". Brała udział także w sesji nagraniowej singla "We Are The World", nagranego w celach charytatywnych, a w 1984 roku wystąpiła na koncercie Live Aid.

Pod koniec lat osiemdziesiątych i przez dziewięćdziesiąte Dionne koncertowała wspólnie z Burtem Bacharachem. Występy odnosiły spore sukcesy – jeden z nich odbył się w ramach National Symphony With The Divas w Tokyo; inny ocierał się nawet o muzykę klasyczną – koncert z The National Opera Company of Japan. Kolejnym projektem Dionne było stworzenie Carr/Todd/Warwick Production, Inc. Celem organizacji jest realizowanie i produkowanie telewizyjnych i filmowych projektów. Warwick jest też współzałożycielem Dionne Warwick Design Group Inc. Wraz z partnerem, Bruce’em Garrickiem, była odpowiedzialna za wiele przedsięwzięć projektowych, od prywatnych posiadłości do wysokiej klasy hoteli. W 1994 wydany został dobrze przyjęty krążek "Aquarela Do Brasil" (Watercolor of Brazil), który był efektem fascynacji artystki kulturą i muzyką brazylijską.

Znana jest jej aktywność w organizacjach zajmujących się szeroko pojętym rozwojem społeczności muzycznej. W 1997 roku otrzymała nagrodę Luminary Award przyznawaną przez American Society of Young Musicians. W tym samym czasie, wraz z Colinem Powellem, wzięła udział w świętowaniu dziesiątej rocznicy programu "Best Friends", mającego na celu wspieranie młodych kobiet.

Na początku 1998 roku National Association of Record Merchandisers (NARM) dał Dionne nagrodę za całość osiągnięć artystycznych. W listopadzie 2001 History Makers Organization z Chicago uznał artystkę za jedną z „osób tworzących historię”. 2002 rok był równie wyjątkowy dla wokalistki – otrzymała wyróżnienie od American Red Ribbon AIDS Foundation; w październiku została Ambasadorem FAO (Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa); w grudniu po raz czwarty nagrodziła ją organizacja The Recording Academy na świątecznym koncercie w Watykanie. W 2003 r. w jej ręce przekazano nagrodę za całokształt twórczości od fundacji R&B Foundation i została uznana za jedną z czołowych postaci w środowisku afroamerykańskim.

Dionne Warwick napisała swoją pierwszą książkę "My Point of View" w 2003 roku. Rok później wokalistka wydała bożonarodzeniowy album "My Favorite Time of the Year", zawierający jazzowe interpretacje znanych świątecznych kolęd i okolicznościowych piosenek.

W 2006 roku Dionne Warwick wystąpiła podczas finałowego koncertu piątego sezonu American Idol. Zaśpiewała piosenki "Walk on By" i "That's What Friends Are For". Towarzyszył jej sam Burt Bacharach na fortepianie. W tym roku zawarła umowę z Concord Records, a pierwszym wydawnictwem dla nowej wytwórni był album "My Friends and Me". Na płycie gościnne wystąpili: Gloria Estefan, Olivia Newton-John, Wynonna Judd oraz Reba McEntire. Why We Sing to najnowszy, wydany w 2008 roku, album afroamerykańskiej piosenkarki, tym razem utrzymany w klimacie gospel.

Oprócz swego miejsca w historii muzyki, Dionne Warwick miała ogromny wpływ na rozwój i popularyzację oraz produkcję literatury traktującej o historii i kulturze afroamerykańskiej na użytek szkół, bibliotek i księgarni na całym świecie. Cały czas pracuje na to, aby być świadomym i zaangażowanym obywatelem globalnej społeczności. Z całym swoim bagażem doświadczeń i osiągnięć nie rezygnuje, a wręcz przeciwnie – wciąż aktywnie udziela się nie tylko w szeroko pojętym przemyśle muzycznym.

Dionne Warwick wystąpi w Polsce 10 grudnia 2008 w Sali Kongresowej.