Dariusz Bruncz: Alfie Evans i pożoga hejtu

W Anglii, Europie i na całym świecie trwa walka o Alfie’go Evansa, o bezbronne dziecko chore na niezdiagnozowaną chorobę neurologiczną. Sąd chce zaprzestania walki o życie dziecka, a młodzi rodzice nie poddają się i przy wsparciu papieża Franciszka, wielu znanych i nieznanych osób i organizacji na całym świecie, zmagają się z bezsilnością wobec wydawanych wyroków. Wielu towarzyszy Evansom modlitwą lub po prostu trzyma kciuki za życie dziecka i za odważnych rodziców. Brytyjski sędzia Anthony Hayden nie zgodził się na przetransportowanie dziecka do Włoch, gdzie o Alfiego lekarze chcą walczyć do samego końca.

Tak to można w skrócie opisać dramat, który rozgrywa się na naszych oczach. Można też użyć wielu innych słów i naprawdę trudno o powstrzymanie się od emocji w sytuacji brutalnego zderzenia ze światem, w którym życiu nie daje się szansy i to mimo zaskakującego nawet dla lekarzy faktu, że po odłączeniu aparatury Alfie żyje. Z jakiś przyczyn jego organizm chwyta się życia za wszelką cenę i wszyscy są zdumieni. Walka dziecka dodaje siły rodzicom, a oni, choć mocno potrzebują wsparcia, stało się synonimem odwagi i miłości dla milionów ludzi na świecie.

Patos zazwyczaj zakłóca spokojną rozmowę i wyważone spojrzenie. Eskaluje, generalizuje, bardziej utrudnia niż pomaga, ale przecież tutaj nie chodzi o dyskusję nad jakimś problemem, wypracowanie kompromisu, z którego wszyscy będą zadowoleni. Nie chodzi o zważenie argumentów "za" i "przeciw" i dojście do gładkich wniosków, przy których wszyscy pokiwamy mądrze głowami, że oto zdaliśmy egzamin z etycznej dojrzałości i rozsądku. Tutaj stawką jest życie i śmierć, czym one są, a przede wszystkim kim jest człowiek i jego podstawowe prawo do życia, które wymaga ochrony przy zastosowaniu wszelkich dostępnych środków, jeśli jest szansa na życie, jeśli jest choćby iskierka nadziei, że czarne scenariusze mogą się nie spełnić.

W tym wypadku, w tej sytuacji nie ma iskierki, ale jest potężny ogień, który wzniecił Alfie. Jak? Po prostu przeżył – on uparcie jest i są przy nim rodzice. Poruszające są świadectwa solidarności, apele, modlitwy, myśli i wszystko to, co wspiera rodziców i wzmacnia pozytywne nastawienie do życia i to poza sezonową euforią związaną z narodzinami kolejnego royal baby. Nie wolno zmarnować tego ognia i nie wolno pozwolić mu przerodzić się w destrukcyjną pożogę hejtu wobec wszystkich tych, którzy w tej sprawie prezentują inne stanowisko – zaczynając od odrażającego demonizowania sędziego Anthony’ego Haydana i pracowników szpitala w Liverpool czy Anglików w ogóle.

Wylewanie nienawiści w imię obrony życia nie jest działaniem za życiem, a przeciwko życiu – jest karykaturą wszystkich poruszających słów wypowiadanych przez rodziców Alfiego Evansa, jest lżeniem z inspirującego świadectwa o życiu, o które trzeba walczyć z godnością, a nie obelgą na ustach. To także kpina z wiary, która dodaje rodzicom ponadludzkich sił. A więc, drodzy, jeśli składacie ręce w intencji Alfiego Evansa, nie złorzeczcie i nie przeklinajcie innych, nie pogardzajcie i nie poniżajcie. Myślcie pozytywnie. Owocem wiary nie może być nienawiść. Musi być życie.