Chińskie wieże z Kaipingu na liście UNESCO
Idylliczne wioski z południa Chin z
wieżami obronno-mieszkalnymi, łączącymi cechy architektury Zachodu
z architekturą chińską zostały wpisane na listę
światowego dziedzictwa kultury UNESCO.
Wieże takie - diaolou - budowano przede wszystkim w spokojnym zakątku Chin położonym na zachód od delty Rzeki Perłowej - w rejonie Kaipingu w prowincji Guangzhou (Kwangtung), ok. 140 km od Kantonu.
Stanowią one odzwierciedlenie historycznej integracji i wielokulturowego rozwoju tego obszaru, skąd tradycyjnie wychodziła liczna emigracja. Część imigrantów nierzadko po latach wracała do domu.
Trend wznoszenia diaolou w Kaipingu osiągnął apogeum w latach 20. i 30. ubiegłego wieku. Do dziś pozostało tam około ponad 1830 takich budowli, stanowiących istny kalejdoskop obcych chińskiej kulturze elementów stylistycznych jak greckie kolumnady z kolumn romańskich, średniowieczne wieżyczki, czy muzułmańskie łuki.
Najbardziej znane przykłady z Kaipingu to m.in. wieża Ruishiego we wsi Jinjiangli z 1921 roku, symbol wysokiego statusu właściciela. Ta najwyższa budowla diaolou liczy dziewięć kondygnacji wzniesionych na powierzchni 92 m kw. Wieńczy ją dach w stylu bizantyńskim i kopuła, a elewacje w stylu zachodnim kryją wnętrza w południowo-chińskim stylu.
Na listę UNESCO trafiły cztery malownicze wioski wśród tarasowych pól ryżowych.
David Lung, szef wydziału architektury Uniwersytetu w Hongkongu, który współpracował przy zgłoszeniu kandydatury Kaipingu do listy światowego dziedzictwa podkreśla jego znaczenie jako repozytorium (zasobów przeznaczonych do udostępniania) kultury chińskich emigrantów.
Jest to odbicie historii wczesnych imigrantów, którzy przybywali do San Francisco lub Australii w końcu XIX i w początku XX wieku do kopalni złota - powiedział.
Kaiping nie jest bogaty. Teraz będzie można wykorzystać to i otworzyć się na turystykę kulturalną - powiedział Selia Tan, dyrektor Wydziału Badań nad Diaolou z Kiapingu, uczestniczący w spotkaniu UNESCO w Nowej Zelandii.
Według specjalistów do 80% Chińczyków w Ameryce Północnej przybyło z rejonu delty Rzeki Perłowej, nazywanego "Say- yat", na który składają się cztery okręgi, m.in. Kaiping i Taishan.
Chińska diaspora w Ameryce i Australii zaczęła powstawać w połowie XIX wieku, kiedy skuszeni opowieściami o gorączce złota Chińczycy wsiadali na parowce wiozące ich na obczyznę. A kiedy złoża złota uległy wyeksploatowaniu, Chińczycy emigrowali do pracy przy budowie kolei w USA i Kanadzie. Kolejne pokolenia przybywały do pracy w pralniach i restauracjach, i wszędzie, gdzie docierały, zakładały swoje charakterystyczne chinatowns.
Po wpisaniu Kaipingu, na liście UNESCO znajduje się w Chinach 35 miejsc dziedzictwa kultury i przyrody - od Wielkiego Muru i tybetańskiego pałacu Potala w Lhasie, po historyczne centrum Makau.
W tym tygodniu na listę UNESCO trafiły skalne skupiska formacji krasowych w górskiej prowincji Yunnan w południowo-zachodniej części Chin i prowincjach południowych - Guizhou i Gunaxi.
