Bp M. Ludwik Jabłoński nowym biskupem naczelnym Kościoła Starokatolickiego Mariawitów

Przez ostatnie 10 lat biskup M. Ludwik Jabłoński pełnił funkcję proboszcza parafii mariawickiej p.w. św. Franciszka z Asyżu w Łodzi, a także administrował parafiami w Pabianicach i Piątku. Dwa lata temu bp Jabłoński obchodził 10-lecie sakry biskupiej. Nowy biskup naczelny znany jest z silnego zaangażowania ekumenicznego – jest współprzewodniczącym Komisji Mieszanej ds. Dialogu między Kościołem Rzymskokatolickim a Kościołem Starokatolickim Mariawitów oraz przewodniczącym Oddziału Łódzkiego Polskiej Rady Ekumenicznej. W aglomeracji łódzkiej, zamieszkiwanej przez sporą liczbę mariawitów, bp Jabłoński aktywnie uczestniczył w inicjatywach społecznych, m.in. w łódzkich Dniach Tolerancji, a także współpracował z mediami, w tym z Ekumeniczną Agencją Informacyjną. Nieformalne objęcie urzędu biskupa naczelnego odbędzie się podczas centralnych uroczystości święta Wniebowzięcia NMP w płockiej Świątyni.

Bp M. Włodzimierz powróci do Łodzi, w której pełnił funkcję proboszcza i biskupa diecezjalnego w latach od 1983 do 1997, kiedy to został wybrany na biskupa naczelnego Kościoła po śmierci bp. M. Tymoteusza Kowalskiego.

Kapituła, składająca się z wszystkich biskupów oraz kapłanów Kościoła, jest ciałem kolegialnym władnym podejmować ważniejsze decyzje w Kościele. Najwyższą władzą jest Synod, jednak ten obradował po raz ostatni w 1935 roku. Kapituła zajęła się również omówieniem obchodów 100. rocznicy wyznaniowej niezależności mariawityzmu oraz zdecydowała o powołaniu Komisji Prawa Wewnętrznego, która opracuje nowe normy prawne Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Wybrano również członków Rady Kościoła, która między posiedzeniami Kapituły kieruje bieżącymi sprawami Kościoła. W jej skład, oprócz biskupów, wchodzą obecnie kapłani: M. Jan Opala, M. Grzegorz Drożdż, M. Robert Żaglewski oraz M. Karol Babi.

Kościół Starokatolicki Mariawitów posiada 30 tys. wiernych zgromadzonych w trzech diecezjach oraz zagranicznej prowincji francuskiej. Mariawityzm narodził się na terenie Królewstwa Polskiego w XIX wieku. Jego celem była odnowa życia zakonnego i duchowego kleru zapoczątkowana przez św. M. Franciszkę Kozłowską, która w 1893 roku otrzymała objawienia nazywane Dziełem Wielkiego Miłosierdzia. Objawienia M. Franciszki były pierwszymi objawieniami, dotyczącymi Miłosierdzia Bożego. Mariawici działający początkowo w ramach Kościoła rzymskokatolickiego zostali z niego ekskomunikowani w 1906 r. W 1935 w mariawityzmie doszło do bolesnego rozłamu, w wyniku którego wyodrębniły się dwa ruchy mariawickie: Kościół Starokatolicki Mariawitów z siedzibą w Płocku oraz niespełna dwutysięczny Kościół Katolicki Mariawitów z siedzibą w Felicjanowie k. Płocka. Cechami charakterystycznymi mariawityzmu jest kult Przenajświętszego Sakramentu i szczególna cześć dla Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Kościół ten jest członkiem Polskiej Rady
Ekumenicznej oraz Światowej Rady Kościołów.