Biogramy artystów

Ewa Podleś - kontralt
Powszechnie uznawana za najbardziej autentyczny kontralt naszych czasów. Wykształcenie muzyczne uzyskała w Akademii Muzycznej im. Chopina w Warszawie, pod kierunkiem prof. Aliny Bolechowskiej. Jest laureatką czołowych nagród międzynarodowych konkursów muzycznych w Atenach, Genewie, Moskwie, Rio de Janeiro, Tuluzie i Barcelonie.

Występowała we wszystkich wiodących teatrach operowych świata (La Scala, Covent Garden, Opéra Bastille, La Fenice, Deutsche i Staatsoper Berlin, Teatro Real, Teatro Liceo, MET, Teatr Wielki w Warszawie i wiele innych). Działa również na estradach koncertowych i recitalowych, takich jak: Berliner Philharmoniker, Carnegie Hall, San Francisco Symphony, Salle Pleyel, Salle Gaveau, Wigmore Hall, Théâtre de Champs Elysées, Victoria Hall, Alice Tully Hall, Filharmonia Narodowa w Warszawie. Dokonała wielu nagrań pod dyrekcją m.in. Alberta Zeddy, Marca Minkovskiego, Petera Maaga, Krzysztofa Pendereckiego, Wojciecha Michniewskiego. Jej repertuar obejmuje dzieła sceniczne, formy oratoryjne, pieśni, od muzyki baroku po muzykę współczesną. Z operowych kreacji warto wspomnieć: partie Rossiniowskie (Izabela we Włoszce w Algierze, Tankred, Arsace w Semiramidzie), partie Haendlowskie (Polinesso w Ariodante) Orfeusza Glucka, Ulrykę w Balu maskowym Verdiego, Azucenę w Trubadurze, Matkę w Giocondzie, Erdę i Nornę w
teatralogii Wagnera.

Jest laureatką prestiżowych nagród: "Dora Mavore Moore 2002" za rolę Juliusza Cezara w operze Haendla, wystawionej w Canadian Opera Company w Toronto, Nagrody im. Andrzeja Hiolskiego, za rolę Tankreda w Teatrze Wielkim w Warszawie oraz Nagrody Fundacji Kultury Polskiej 2003, „Złote Berło”. W roku 2004 została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W kwietniu 2005 otrzymała Medal Uznania (Medal of Recognition) od Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku, za wybitne zasługi w krzewieniu kultury polskiej i amerykańskiej. Jest to czwarty Medal przyznany muzykowi, po Leopoldzie Stokowskim, Arturze Rubinsteinie i Stanisławie Skrowaczewskim.

Giovanni Botta – tenor
Absolwent Konserwatorium w Neapolu. Debiutował w roku 1998 partią Ernesta w operze Galuppiego Gustavo I na festiwalu w Montepulciano. Rok później zdobył I nagrode w międzynarodowym konkursie wokalnym Walton Fundation, a w 2000 wygrał Konkurs im. Caruso w Mediolanie.

Jego wizytówką stała się partia Don Ramira w Kopciuszku Rossiniego, która wykonywał na scenach teatrów w Paryżu, Bordeaux, Como, Mantui, Bergamo, Pavi oraz na słynnym festiwalu w Aix-en-Provence. Ma na swoim koncie także sukcesy na Festiwalu Rossiniowskim w Pesaro. Inne ważne sceny, na których występował to przede wszystkim mediolańska La Scala (Almaviva w Cyruliku sewilskim), Opera Rzymska (Lindoro we Włoszce w Algierze), Teatro Liceo w Barcelonie (Belfiore w Podróży do Reims).

Specjalizuje się w repertuarze belcantowym, głównie Rossinowskim, wymagającym najwyższych umiejętności wokalnych. Występ w gdańskiej produkcji Włoszki w Algierze jest jego pierwszym spotkaniem z polską publicznością.

Wojciech Michniewski – dyrygent
Jeden z czołowych polskich dyrygentów. Studiował dyrygenturę u prof. Stanisława Wisłockiego w Akademii Muzycznej w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem. Jednocześnie studiował teorię muzyki oraz kompozycję. Od 1973 był blisko związany z Filharmonią Narodową w Warszawie jako asystent dyrygenta i od 1976 do 1978. jako stały dyrygent. W latach 1979-1981 był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi, a od 1979 do 1983 dyrektorem muzycznym Sceny Współczesnej Warszawskiej Opery Kameralnej. W latach 1984-1987 był gościnnie głównym dyrygentem Polskiej Orkiestry Kameralnej, znanej dzisiaj jako Sinfonia Varsovia. W 1987 objął stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Poznańskiej. Funkcję tę pełnił do 1991 r. Od tej pory nie przyjmuje żadnych propozycji stałej współpracy i dyryguje wyłącznie gościnnie.

Ma na swoim koncie wiele nagrań telewizyjnych, radiowych i płytowych. Dyrygował w niemal wszystkich krajach Europy, Kanadzie, Argentynie, Meksyku, Hongkongu, Stanach Zjednoczonych i na Kubie. Występował w takich salach, jak: Filharmonia i Schauspielhaus w Berlinie, Teatro alla Scala w Mediolanie, Barbican Hall w Londynie, Teatro Colón w Buenos Aires. Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych. Wojciech Michniewski jest artystą bardzo wszechstronnym, dyryguje zarówno koncertami symfonicznymi, jak i operami. Ceniony jest nie tylko jako znawca klasycznego repertuaru, ale także za swoje interpretacje muzyki XX wieku i muzyki najnowszej.

Jest laureatem konkursu dyrygenckiego w Katowicach (1974), dorocznej nagrody polskich krytyków "Orfeusz" za koncert inaugurujący Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień" (1975), Prix RAI za własną kompozycję Szeptet (1975), I nagrody "Guido Cantelli" na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Teatro alla Scala (Mediolan, 1977), Brązowego Medalu na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Ernesta Ansermeta w Genewie (1978) oraz Nagrody Krytyki na Musikbiennale w Berlinie (1987). W 1996 r. uhonorowany został statuetką "Fryderyka" za płytę z muzyką Witolda Lutosławskiego, nagraną wspólnie z Krzysztofem Jakowiczem i z orkiestrą Sinfonia Varsovia. W 2005 roku otrzymał nagrodę Związku Kompozytorów Polskich oraz odznaczony został Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.

Intensywnie współpracuje z Teatrem Wielkim - Operą Narodową, gdzie w 1995 przygotował prapremierę opery Elżbiety Sikory Wyrywacz serc, a w 1997 r. poprowadził orkiestrę podczas recitalu Ewy Podleś. W 2000 przygotował prapremierę The Music ProgrammeRoxanny Panufnik, w 2001 r. prapremierę Ignoranta i szaleńca Pawła Mykietyna, w 2005 premierę Curlew River Benjamina Brittena, a w 2006 r. premierę Zapisków tego, który zniknął Leosa Janačka i Sonetów Szekspira Pawła Mykietyna.