Badania polskich fizyków opublikowane w prestiżowym piśmie

Nie tylko dla każdego naukowca, ale też dla każdego, kto choć trochę interesuje się najnowszymi postępami nauki jest oczywiste, że to wielki sukces. "Nature" jest pismem o największym prestiżu naukowym. Jest elitarne i stawia tak wysoką poprzeczkę jakości publikacjom, że przecisnąć się przez gęste sito selekcji mogą tylko prace o ogromnym walorze odkrywczości - podkreśliła rzeczniczka.

W artykule autorzy dyskutują strukturę jąder superciężkich, tzn. jąder o liczbie protonów większej od 110. Jądra takie istnieją dzięki subtelnemu balansowi pomiędzy bardzo silnym odpychaniem kulombowskim protonów a oddziaływaniem przyciągającym pomiędzy nukleonami.

Superciężkie jądra atomowe, tworzone w laboratoriach za pomocą akceleratorów cząstek, rzadko mają kształt idealnej kuli. Często są spłaszczone lub wydłużone. Fizycy uważają, że mogą one istnieć właśnie dzięki tym kształtom, bowiem one gwarantują optymalne rozłożenie sił działających wewnątrz jądra. Ponadto, nietrwałe superciężkie jądro, rozpadając się musi nie tylko odrzucić część swojej masy i energii, ale także zmienić kształt, co trwa zwykle nieco dłużej i może sprawić, że twór taki będzie dłużej istniał.

Najcięższe jądro, które udało się otrzymać doświadczalnie i nie ma wątpliwości, że ono istnieje, ma liczbę atomową 113. Natomiast naukowcy z Dubnej w Rosji twierdzą, że obserwowali jądro atomowe o liczbie atomowej 118. To doświadczenie musi być odtworzone przez inny zespół i dopiero wtedy uzyskamy potwierdzenie istnienia takiego jądra - powiedział prof. Witold Nazarewicz, pracujący na Uniwersytecie Stanu Tennessee w USA i Uniwersytecie Warszawskim, jeden z autorów artykułu.

Praca opublikowana w "Nature" to wnioski z badań nieżyjącego już prof. Stefana Ćwioka z Politechniki Warszawskiej i prof. Witolda Nazarewicza, naukowców związanych dawniej z Politechniką Warszawską, a także prof. Paul-Henri Heenena z Universite Libre de Bruxelles.

Jak dotąd, najcięższe jądra, jakich istnienie udało się potwierdzić doświadczalnie, nie mogą istnieć dłużej niż kilkaset mikrosekund. Przypuszczalnie jednak, im cięższe będzie jądro, tym będzie bardziej trwałe, ponieważ dłużej będzie zmieniać kształt, zanim zamieni się w kulę.

Celem wszystkich tych działań jest dotarcie kiedyś w przyszłości, doświadczalnie, do jąder, które będą miały długi czas życia. To taka nasza Mekka w tej dziedzinie fizyki: dojść do takich jąder superciężkich, które będą żyły dni albo nawet miesiące. Można byłoby nawet myśleć o różnych zastosowaniach takich jąder, ale za wcześnie o tym mówić, bo na razie takich jąder nikt nie widział - mówił naukowiec.