27. Światowy Dzień Chorego - 11 lutego. Historia święta oraz orędzie papieża Franciszka z okazji 27. Światowego Dnia Chorego

Światowy Dzień Chorego został ustanowiony 13 maja 1922 roku przez papieża Jana Pawła II. Jego data (11 lutego) nie jest przypadkowa. Właśnie wtedy w Kościele wspomina się Maryję z Lourdes. Każdego roku główne obchody Światowego Dnia Chorego odbywają się w innym sanktuarium maryjnym. W tym roku Światowy Dzień Chorego obchodzony jest po raz 27., a główne obchody mają miejsce w Kalkucie w Indiach.

Światowy Dzień Chorego na całym świecie obchodzony jest poprzez modlitwę za chorych oraz bycie z nimi. Dla wielu z nich możliwość spędzenia czasu z najbliższymi jest najlepszym lekarstwem. W Światowy Dzień Chorego powinniśmy pamiętać o cierpiących członkach rodziny, którzy potrzebują naszego wsparcia.

W swoim orędziu na Światowy Dzień Chorego 2019, papież Franciszek zwraca uwagę na kilka kwestii. Pierwszą z nich jest dawanie, a szczególnie darowanie, które zdaniem papieża Franciszka należy rozumieć jako ofiarowanie siebie innemu człowiekowi.

Ważnym elementem orędzia papieża Franciszka na Światowy Dzień Chorego jest zwrócenie uwagi na to, że człowiek zawsze jest od kogoś zależny. W orędziu papież podkreśla, że „każdy człowiek jest biedny, potrzebujący i ubogi. Kiedy rodzimy się, aby żyć, potrzebujemy opieki naszych rodziców. Stąd w żadnej fazie i na żadnym etapie życia nikt z nas nie jest w stanie całkowicie uwolnić się od potrzeby i pomocy innych, nie jest też nigdy w stanie przezwyciężyć granicy bezsilności przed kimś lub przed czymś”. Zdaniem papieża zrozumienie i zaakceptowanie tego stwierdzenia sprawi, że zaczniemy postrzegać świat z perspektywy wspólnoty, a nie jednostki.

W orędziu z okazji Światowego Dnia Chorego 2019 papież Franciszek dziękuje za pracę wszystkim wolontariuszom. Zaznacza, że jest ona ofiarowaniem siebie innym. Dzięki ich bezinteresownej pomocy chorzy i potrzebujący na całym świecie nie czują się samotni i opuszczeni. Zdaniem papieża „wolontariusz jest bezinteresownym przyjacielem, któremu można powierzyć myśli i emocje; poprzez słuchanie tworzy on warunki, w których chory, nie jest już biernym obiektem opieki, ale staje się aktywnym podmiotem i bohaterem wzajemnej relacji, zdolnym do odzyskania nadziei i lepiej przygotowanym do zaakceptowania leczenia”.