15. rocznica śmierci Matki Teresy z Kalkuty

Przez ponad 45 lat służyła sierotom, ubogim, chorym i umierającym w Indiach, a dzięki filiom swojej organizacji Misjonarek Miłości - także na całym świecie.

Stanowczo sprzeciwiała się aborcji, antykoncepcji i rozwodom, nie chciała też korzystać z pomocy szpitali, co powodowało, że wciąż musiała odpierać krytykę oraz wiele zarzutów skierowanych przeciwko swojej działalności. Jednak mimo tego, nawet przeciwnicy nie mogli nie docenić jej poświęcenia i ofiarności dla tych, którzy potrzebowali pomocy.

O samej sobie mówiła: - Jestem z krwi Albanką, mam obywatelstwo Indii, z wyznania jestem katolicką zakonnicą, a jeśli chodzi o moje powołanie, to należę do świata.

5 września 2012 roku przypada 15. rocznica śmierci Matki Teresy z Kalkuty - zakonnicy, założycielki zgromadzenia Misjonarek Miłości, błogosławionej Kościoła katolickiego oraz laureatki Pokojowej Nagrody Nobla.

(WP.PL/Wikipedia/meg)

Maria Teresa od Dzieciątka Jezus (bo takie imię przybrała jako siostra zakonna), a właściwie Agnes Gonxha Bojaxhiu, urodziła się 26 sierpnia 1910 w Skopje, w dzisiejszej Macedonii.

Agnes, wychowana przez matkę w wierze katolickiej, już jako 12-latka postanowiła, że poświęci swoje życie Bogu. W wieku 18 lat opuściła swój dom rodzinny, by zostać misjonarką. Nigdy więcej nie widziała już pozostawionych w Skopje swojej matki i siostry.

Na początku swojej posługi Agnes udała się do Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi w Irlandii, gdzie uczyła się języka angielskiego. W 1929 roku przybyła do Indii, gdzie rozpoczęła nowicjat. Pierwsze śluby zakonne złożyła w maju 1931 roku, przyjmując imię Teresa. Kolejne, tym razem wieczyste, śluby Teresa złożyła 6 lat później. W międzyczasie zaczęła pracować jako nauczycielka, zaś po ślubach wieczystych została dyrektorką szkoły i przełożoną sióstr loretanek.

Już w początkowych latach życia zakonnego Teresa nabrała zwyczaju coniedzielnego chodzenia do kalkuckich slumsów i mimo własnego ubóstwa, przed wyprawą zawsze szukała w zakonie niepotrzebnych rzeczy, które mogłaby podarować biednym.

10 września 1946 roku podróżując z Kalkuty do klasztoru w Dardżyling na coroczne rekolekcje, Matka Teresa doświadczyła objawienia, w którym została wezwana, by opuścić klasztor i założyć nowe zgromadzenie. Wspominała później: "To był rozkaz. Odmowa byłaby zaparciem się wiary". Fundamentami nowego zakonu miały być praca w duchu ubóstwa na rzecz najbiedniejszych, specjalny ślub miłości wobec ubogich oraz działalność bez pomocy instytucji "zewnętrznych" takich jak szpitale czy duże przychodnie (później był to m.in. jeden z powodów krytyki pod adresem zgromadzenia).

Swą oficjalną działalność misyjną wśród ubogich ze slumsów rozpoczęła w 1948 roku, zamieniając habit Instytutu Błogosławionej Dziewicy Maryi na zwykłe bawełniane sari z niebieską obwódką. Przyjęła wtedy obywatelstwo indyjskie.

Pierwszy rok działalności Matki Teresy był niezwykle trudny. Nie miała żadnego źródła utrzymania i musiała żebrać o jedzenie i podstawowe rzeczy konieczne do życia.

Dopiero w październiku 1950 roku Matka Teresa otrzymała pozwolenie z Watykanu na założenie zgromadzenia diecezjalnego, które później stało się znanym na całym świecie zgromadzeniem Misjonarek Miłości.

W pierwszy skład zgromadzenia weszło tylko 13 osób (w chwili śmierci Matki Teresy miało ono ponad 5 tys. sióstr zakonnych, prowadzących na całym świecie sierocińce, hospicja dla chorych na AIDS, centra pomocy charytatywnej, domy pomocy dla uchodźców, niewidomych, niepełnosprawnych, chorych i poszkodowanych przez los).

W 1952 roku Matka Teresa z pomocą urzędników indyjskich w opuszczonej hinduistycznej świątyni otworzyła pierwszy dom dla ubogich i umierających, w którym ludzie otrzymywali pomoc medyczną i dostawali możliwość odejścia z godnością, zgodnie z rytuałami ich wiary. W niedługim czasie misjonarka otworzyła pierwszy dom dla chorych na trąd, później zaś powstało kilka klinik dla trędowatych zaopatrujących ich w lekarstwa, bandaże i żywność. W 1955 roku Matka Teresa założyła natomiast pierwszy ośrodek, będący schronieniem dla bezdomnych dzieci.

Zgromadzenie Misjonarek Miłości zaczęło szybko przyciągać zarówno kandydatki do życia zakonnego jak i darczyńców, gotowych wspierać to przedsięwzięcie. W następnych latach w całych Indiach powstawało wiele ośrodków, otwieranych przez zgromadzenie.

W 1963 roku powstało Zgromadzenie Braci Misjonarzy Miłości, a dwa lata później inicjatywa Matki Teresy wykroczyła poza Indie - w 1965 roku otwarto pierwszy dom pomocy w Wenezueli. Później powstawały kolejne, w Europie, Azji, Afryce, Australii i obu Amerykach.

Za swoją działalność Matka Teresa otrzymała wiele nagród i wyróżnień, zarówno od organizacji katolickich, jak i świeckich. Największą liczbą odznaczeń uhonorowana została w Indiach, ale były także ordery międzynarodowe i Nagroda Pokoju papieża Jana XXIII. W 1979 roku Matka Teresa otrzymała najbardziej prestiżowe wyróżnienie - Pokojową Nagrodę Nobla. Pieniądze w kwocie 192 tys. dolarów, które w związku z tym otrzymała, ofiarowała oczywiście biednym w Indiach.

Jednym z najbardziej zapamiętanych na świecie chwalebnych czynów Matki Teresy była akcja podczas oblężenia Bejrutu w Libanie, gdzie zakonnica uratowała 37 dzieci ze szpitala na froncie, pośrednicząc w chwilowym zawieszeniu broni pomiędzy Izraelską armią i Palestyńskimi partyzantami. W towarzystwie pracowników Czerwonego Krzyża przeszła przez strefę ognia do zniszczonego szpitala, by ewakuować młodych pacjentów.

W latach 80. Matka Teresa zaangażowała się w działalność w krajach komunistycznych, niosła pomoc także głodującym w Etiopii i ofiarom wybuchu elektrowni w Czarnobylu.

W 1983 roku, w czasie wizyty u papieża Jana Pawła II w Watykanie, Matka Teresa doznała ataku serca. Po drugim ataku w roku 1989 wszczepiono jej rozrusznik. Jej zdrowie podupadło jeszcze bardziej, gdy w kwietniu 1996 roku upadła i złamała obojczyk. W sierpniu tego samego roku zachorowała na malarię, powróciły też problemy z sercem, które zakończyły się kolejną operacją. Było jednak widać, że zdrowie misjonarki wciąż się pogarsza.

13 marca 1997 roku Matka Teresa ustąpiła ze stanowiska przewodniczącej zgromadzenia Misjonarek Miłości. Zmarła 5 września 1997 roku, w wieku 87 lat. W podziękowaniu za zasługi na rzecz ubogich wszystkich religii w Indiach została uhonorowana przez rząd indyjski pogrzebem państwowym.

19 października 2003 roku Matka Teresa z Kalkuty została beatyfikowana.