Uczestnicy Wrocław Global Forum

Bronisław Komorowski Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

(ur. 1952) Od wczesnej młodości działacz opozycji antykomunistycznej, współpracował m.in. z KOR. W czasach PRL wielokrotnie aresztowany i represjonowany, w stanie wojennym internowany. W latach 1991-2010 poseł na sejm. Początkowo związany z Unią Wolności, później ze Stronnictwem Konserwatywno-Ludowym, a ostatnio z Platformą Obywatelską. W latach 1997–2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000–2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2007 r. wybrany na marszałka sejmu. W wyniku tragicznej śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego w katastrofie smoleńskiej przejął jego obowiązki. 4 lipca 2010 r. wygrał wybory prezydenckie. Urząd objął 6 sierpnia.

Radosław Sikorski Minister Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

(ur. 1963) Ukończył studia na Uniwersytecie Oksfordzkim. W 1982 r. uzyskał azyl polityczny w Wielkiej Brytanii. Pracował dla licznych brytyjskich gazet jako reporter wojenny. Po powrocie do kraju w 1992 r. pełniąc funkcję wiceministra obrony narodowej opowiadał się za szybkim przystąpieniem Polski do NATO. Sześć lat później został wiceministrem spraw zagranicznych. Początkowo związany z Prawem i Sprawiedliwością. W latach 2005-2007 był ministrem obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a później Jarosława Kaczyńskiego. W 2007 r. przeszedł do Platformy Obywatelskiej i od tego samego roku sprawuje funkcję szefa MSZ. Od stycznia 2010 r. przewodniczy Komitetowi do Spraw Europejskich. Członek American Committees on Foreign Relations.

John McCain Senator Partii Republikańskiej w Kongresie Stanów Zjednoczonych, kandydat na urząd prezydenta USA w wyborach w 2008 roku.

Urodził się w 1936 roku. Jego dziadek i ojciec byli admirałami Marynarki Wojennej USA. Ukończył Akademię Marynarki Wojennej w Annapolis, a następnie szkolenia lotnictwa Marynarki Wojennej. W 1960 roku uzyskał stopień pilota lotnictwa szturmowego. Brał udział w wojnie w Wietnamie. W 1967 roku podczas jednego z nalotów, jego samolot został zestrzelony. Ranny, został pojmany przez Wietnamczyków. W latach 1967-1973 przebywał w obozach jenieckim, gdzie był torturowany i zmuszony do podpisania oświadczenia, w którym przyznał się do rzekomych zbrodni wojennych. Po powrocie do USA i rehabilitacji, wstąpił National War College w Waszyngtonie. W 1981 roku odszedł ze służby w Marynarce i zajął się polityką. W 1982 roku wygrał wybory do Izby Reprezentantów, a w 1987 roku do Senatu. W 2008 roku startował w wyborach prezydenckich z ramienia Partii Republikańskiej. Przegrał z Barackiem Obamą. W marcu br. zdecydowanie poparł interwencję zbrojną w Libii.
James Logan Jones Doradca prezydenta Baracka Obamy ds. bezpieczeństwa narodowego.

Urodził się w 1943 roku w Stanach Zjednoczonych, ale dzieciństwo i wczesną młodość spędził we Francji. Wrócił do USA, by studiować dyplomację na Georgetown University’s School, renomowanej katolickiej szkole wyższej. Jako wojskowy służył m.in. w Wietnamie i Iraku. Dowódca Marines w latach 1999-2003. W 2003 roku został mianowany Naczelnym Dowódcą Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie. W 2007 roku, po 40 latach służby wojskowej, przeszedł w stan spoczynku. Pozostał zaangażowany w sprawy bezpieczeństwa narodowego i kwestie polityczne. Kilka miesięcy później został mianowany specjalnym wysłannikiem amerykańskiego Departamentu Stanu na Bliski Wschód, gdzie uczestniczył w przygotowaniach do negocjacji pokojowych między Izraelem a Palestyną.

Alexander Vershbow Wiceminister obrony w administracji prezydenta Baracka Obamy.

Urodził się w 1952 roku. Licencjat zdobył ze studiów rosyjskich i wschodnioeuropejskich na prestiżowym Yale, a swoją edukację dokończył na, nie mniej cenionym, Uniwersytecie Colombia w Instytucie Rosyjskim. Przez 32 lata pracował w amerykańskiej służbie dyplomatycznej. Był m.in. ambasadorem USA w NATO (1998-2001), Federacji Rosyjskiej (2001-2005) i Korei Południowej (2005-2008). Odpowiadał za kwestie obronności w relacjach między USA a ich sojusznikami, a także transformację NATO i innych europejskich organizacji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo po rozpadzie Związku Radzieckiego. Był również zaangażowany w promocję demokracji i praw człowieka w byłych republikach ZSRR. Jest odpowiedzialny za koordynację polityki obronnej i bezpieczeństwa wobec państw i organizacji międzynarodowych (w tym NATO) w Europie, na Bliskim Wschodzie i Afryce. Otrzymał nagrodę im. Josepha J. Kruzela za wkład w zawarcie pokoju w byłej Jugosławii.

Helena Łuczywo Dziennikarka prasowa związana z "Gazetą Wyborczą".

(ur. 1946) W PRL aktywna działaczka opozycyjna, uczestniczyła w strajkach studenckich w 1968 r. Współzałożycielka związanego z KOR dwutygodnika "Robotnik". W latach 1982–1989 redagowała "Tygodnik Mazowsze", największe pismo podziemnej "Solidarności". W 1989 r. brała udział w obradach rady ds. mediów Okrągłego Stołu. W tym samym roku weszła w skład grupy zakładającej "Gazetę Wyborczą", w której objęła stanowisko zastępcy redaktora naczelnego Adama Michnika. Do 2004 r. była wiceprezesem zarządu Agory. W 2009 r. przeszła na emeryturę. Laureatka wielu międzynarodowych nagród dziennikarskich m.in. Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism. Miesięcznik "Forbes" uznał ją za jedną z najbardziej wpływowych kobiet w Polsce.
Adam MichnikRedaktor naczelny „Gazety Wyborczej”, działacz polityczny, publicysta (ur. 1946).

Jeden z głównych organizatorów antykomunistycznej opozycji. Jako student Uniwersytetu Warszawskiego brał aktywny udział w wydarzeniach marcowych, za co został relegowany z uczelni. Działacz KOR, od 1980 r. doradca NSZZ "Solidarność". W okresie PRL wielokrotnie zatrzymywany i więziony; w czasie stanu wojennego internowany. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. W wyborach w czerwcu 1989 r. wszedł do sejmu z listy Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Zrezygnował z czynnego uprawiania polityki po porażce Tadeusza Mazowieckiego w wyborach prezydenckich w 1990 r. Główny założyciel i redaktor naczelny „Gazety Wyborczej”. Autor wielu artykułów i książek; członek m.in. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz Council on Foreign Relations. Brytyjski dziennik „Financial Times” umieścił go na liście „20 najbardziej wpływowych dziennikarzy świata”.

Vladimir Filat Premier Republiki Mołdawii.

Urodził się w 1969 roku. Służbę wojskową odbył w armii radzieckiej. W latach 1990-1994 studiował prawo na Uniwersytecie Aleksandra Jana Cuzy w Jassach w Rumunii. W 1997 roku wspólnie z Dumitru Diacovem założył Demokratyczną Partię Mołdawii. Trzy lata później został jej wiceprezesem, a w 2005 roku - deputowanym do Parlamentu. 8 sierpnia 2009 roku, wraz z liderami trzech partii opozycyjnych, założył Sojusz na rzecz Integracji Europejskiej. Celem koalicji było przejęcie władzy od Partii Komunistów Republiki Mołdawii. Został jej kandydatem na urząd premiera. We wrześniu 2009 roku jeden ze współzałożycieli koalicji, pełniący obowiązki prezydenta Mihai Ghimpu, desygnował Filata na stanowisko szefa rządu. W dniu zaprzysiężenia nowego rządu parlament przyjął program "Integracja Europejska: Wolność, Demokracja, Dobrobyt". Filat zapowiedział również przyspieszenie integracji z UE i zachowanie neutralności między Rosją a NATO.

Lee A. Feinstein Ambasador Stanów Zjednoczonych w Polsce.

Urodził się w 1959 roku. Uzyskał stopień doktora prawa na uniwersytecie Georgetown oraz magistra nauk politycznych City University of New York. W latach 1989-1994 był zastępcą dyrektora badań w Arms Control Association - pozarządowej organizacji zajmującej się kontrolą zbrojeń USA. W 1994 roku przystąpił do administracji Billa Clintona, gdzie piastował różne stanowiska w departamentach obrony i stanu. Zajmował się m.in. opracowywaniem strategii prowadzenia działań pokojowych oraz strategii i planowania polityki w ramach zespołu Sekretarz Stanu Madeleine Albright. W czasie prawyborów był doradcą Hillary Clinton, a w wyborach prezydenckich w 2008 roku - Baracka Obamy W 2009 roku zastąpił Victora Ashe'a na stanowisku ambasadora Stanów Zjednoczonych w Polsce.

Esra Abdel Fattah Egipska dziennikarka, obrończyni praw człowieka i demokracji.

Urodziła się w 1982 roku. Jako jedna z pierwszych, za pośrednictwem internetu, zaczęła nawoływać do obalenia reżimu rządzącego Egiptem. W 2008 roku pomogła utworzyć profil "Ruchu 6 kwietnia" na portalu społecznościowym Facebook. Wzywała robotników z miast El-Mahalla i El-Kubra do biernego oporu wobec niskich płac i rosnących cen żywności. Za swą działalność została aresztowana. Pod naciskiem mediów i polityków oraz dzięki otwartemu listowi wysłanemu przez jej matkę do ówczesnego prezydenta Hosniego Mubaraka, została zwolniona z więzienia. Była pierwszą w Egipcie kobietą, za którą ministerstwo spraw wewnętrznych wystawiło list gończy. W czasie tegorocznej rewolucji w Egipcie zyskała przydomek "Facebook Girl". Aktywnie działała w internecie, organizowała protesty na placu Tahrir i przekazywała informacje telewizji Al-Dżazira. Obecnie jest managerem ds. tłumaczeń w Egipskiej Akademii Demokracji.

Aleś Bialacki – przewodniczący Centrum obrony praw człowieka „Wiasna”, pomagającego więźniom politycznym na Białorusi. Wiceprezydent Międzynarodowej federacji praw człowieka (FIDH).
Urodził się w roku 1962 roku w Karelii (byłe ziemie fińskie, obecnie należą do Rosji). Wkrótce jego rodzice powrócili na Białoruś, z której pochodzili. W roku 1984 Aleś Bialacki ukończył państwowy Uniwersytet w Homlu (kierunek filologia białoruska i rosyjska). Był doktorantem Instytutu Literatury przy Akademii Nauk Białoruskiej Radzieckiej Republiki Socjalistycznej. W drugiej połowie lat 80. to jeden z aktywniejszych działaczy ruchu odrodzenia narodowego na Białorusi. Wiosną 1996 roku, niecałe 2 lata po dojściu do władzy Aleksandra Łukaszenki, na Białorusi pojawili się pierwsi więźniowie polityczni. Z inicjatywy Alesia Bialackiego powstała organizacja „Wiasna”, której celem stało się wsparcie represjonowanych oraz ich rodzin. W roku 2003 została zdelegalizowana przez władze Białorusi. O prawo legalnej działalności „Wiasny” walczy do dziś.
W lutym br. białoruska Prokuratura generalna oficjalnie zagroziła Bialackiemu odpowiedzialnością kryminalną za „działalność w imieniu niezarejestrowanej organizacji”. – Będąc literatem i filologiem, jest odważnym obrońcą praw człowieka.

Żanna Litwina– przewodnicząca Białoruskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Urodziła się 30 sierpnia 1954 w Mińsku, w rodzinie malarza Mikałaja Załoznego. Ukończyła Białoruski Uniwersytet Państwowy na kierunku dziennikarstwo. W latach 1976–1994 pracowała w strukturach Białoruskiego radia państwowego. W pierwszych latach niepodległej Białorusi była redaktorem naczelnym stacji „Biełaruskaja maładziożnaja”. Następnie została szefową legendarnej stacji radiowej 101,2 – wówczas jednego z najbardziej opiniotwórczych i rzetelnych mediów w tym kraju. W 1996 roku zamknięto go z powodów politycznych. Od 1994 do 1999 r. była dyrektorem białoruskiej sekcji radia „Swaboda” („Wolna Europa”). Białoruskiemu Stowarzyszeniu Dziennikarzy przewodzi nieprzerwanie od 1995 roku.

Natalla Kalada – współdyrektorka białoruskiego Wolnego Teatru – podziemnego projektu zawodowych aktorów, reżyserów i dramaturgów.

Założony w 2005 roku przez Natallę Kaladę i jej męża Mikołaja Chalezina teatr nigdy nie miał na Białorusi ani sceny, ani pomieszczenia, nie mówiąc już o wsparciu państwowym. Spektakle były grane przeważnie w prywatnych mieszkaniach. Z powodu wyraźnie politycznej tematyki wielu sztuk zarówno aktorzy, jak i kierownicy teatru byli niejednokrotnie zatrzymywani przez białoruskie służby.

Swoje sztuki Wolny Teatr regularnie prezentuje na uznanych europejskich i światowych scenach. Projekt Natalli Kalady jest członkiem Europejskiej Konwencji Teatralnej. Wolny Teatr wspierają tacy znani twórcy jak Tom Stopard czy Waclaw Havel. W grudniu 2010 roku Natalia Kalada była aktywną uczestniczką protestów po niedawnych wyborach prezydenckich na Białorusi. Wkrótce, z powodu prześladowań politycznych wraz z aktorami Wolnego Teatru musiała opuścić kraj.