Pomoc w obozie uchodźców

Obóz dla uchodźców znajduje się na obrzeżach miasta Ghazni, stolicy prowincji, w której stacjonują Polacy. Mieszka tam około 6000 ludzi, którzy po latach wojen i konfliktów zdecydowali się powrócić w rodzinne strony. By tam dotrzeć trzeba przejechać spory odcinek drogi.

Pojawienie się "gości" wywołało wielkie zainteresowanie, zwłaszcza wśród dzieci. Towarzyszyły one Polakom przez cały czas pobytu w tzw. refugee town.

Mieszkańcy obozu zajmują domy stawiane przez nich z pojedynczej cegły wypalanej na miejscu. Są to ciemne jedno- i dwuizbowe parterowe domki.

Choć obszar obozu uchodźców nie jest aż tak rozległy dobra orientacja w terenie możliwa jest tylko dzięki mapie i GPS-owi. Sprawdzenie współrzędnych, którego dokonali szef polskiego Prowincjonalnego Zespołu Odbudowy ppłk Robert Pierzchała i inż. Lech Martinka, najbardziej zaciekawiło dzieci.

Pojawienie się hummera sprawiło, że dzieci obstąpiły pojazd szczelnym kordonem, licząc na jakieś słodycze lub wodę. To, obok długopisów, najbardziej pożądane prezenty.

Przejazd w nowe miejsce sprawił, że dzieci natychmiast udały się w pogoń za pojazdami.

Mali Afgańczycy są bardzo życzliwi. Nie tylko dla polskich żołnierzy.

Warto obserwować, co robią żołnierze. Może podobnie, jak za każdą poprzednią wizytą, będą mieli słodycze i wodę.

Mimo, że warunki w obozie nie są szczególnie komfortowe ludzie decydują się tam osiedlić. Sami budują domy, w których postarają się przetrwać zbliżającą się zimę.

Wśród najmłodszych mieszkańców obozu wiele jest małych dziewczynek.

Wiele dzieci nie ma nie tylko zabawek, ale też butów i zimowych ubrań. Właśnie dlatego jednym ze zrealizowanych przez Polaków projektów była dystrybucja zimowej odzieży.

Takich studni, jak ta na zdjęciu w obozie wywiercono w sumie 30. W ten sposób Polacy poprawili mieszkańcom dostęp do wody pitnej na terenie całego ośrodka.

Krajobraz w ośrodku często jest równie surowy, jak ten zwany księżycowym.

Nawet na pozornym pustkowiu należy zachować szczególną ostrożność.

W poszukiwaniu prezentów, które można by dostać od żołnierzy.

Najstarsi mieszkańcy, którzy zdecydowali się powrócić do prowincji Ghazni liczą na to, że dzięki pomocy Polaków uda się im wreszcie znaleźć bezpieczne schronienie.

Walka o przetrwanie toczy się tu nawet wśród najmłodszych. Dzieci potrafią toczyć walkę do krwi, by zdobyć butelkę wody czy paczkę ciastek. Trudno jest podzielić to, co się przywiozło w taki sposób, by każdy coś dostał. Dlatego trzeba być stanowczym.

Studnie zostały tak skonstruowane, że nawet najmłodsi mieszkańcy są w stanie zaczerpnąć z nich wodę. Taka była idea projektu zainicjowanego na prośbę mieszkańców przez polskie PRT.

Najmłodsi mieszkańcy od wczesnych lat pomagają w pracy swoim rodzicom i dziadkom.

Każde pojawienie się hummerów to szansa na zdobycie czegoś do jedzenia lub picia. Dlatego, gdy tylko pojawia się kolumna, nawet w terenie odludnym, niemal natychmiast pojawiają się tam dzieci.

Dzieci z radością przyjmują nawet drobne upominki.

Przejazd kolumny z biało-czerwoną flagą wzbudził wielkie zainteresowanie.

Widok z hummera w czasie jazdy.

Kolumna pojazdów w obozie uchodźców.

Postój przy jednej ze studni.

Inż. Lech Martinka odbiera ostatnią z 30 zakontraktowanych w umowie studni. Dzięki temu udało się zakończyć kolejny projekt prowadzony przez polskie PRT działające w prowincji Ghazni.