Józef Oleksy nie żyje
W piątek nad ranem po ciężkiej chorobie zmarł były premier, były marszałek sejmu i były szef SLD Józef Oleksy - poinformował sekretarz generalny Sojuszu Krzysztof Gawkowski. Oleksy od kilku dni przebywał w warszawskim Centrum Onkologii przy ul. Rentgena 5. - Jest w ciężkim stanie - mówiła wczoraj WP jego żona Maria Oleksy.
Polityk SLD niedawno przyznał, że od lat chorował na raka. Najpierw choroba zaatakowała prostatę, potem doszły przerzuty do kręgosłupa. Jego stan ostatnio bardzo się pogorszył. Były premier schudł około 20 kilogramów, miał trudności z mówieniem, niemal nie opuszczał domu.
Osoby znającego Oleksego wspominają go jako niebanalnego polityka, życzliwego ludziom, człowieka, który podchodził do świata, ludzi i siebie samego, z poczuciem humoru i dystansem.
Oleksy urodził się 22 czerwca 1946 roku w Nowym Sączu. Był absolwentem studiów na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, następnie doktorem nauk ekonomicznych.
W latach 1969-1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, później był jednym z założycieli powstałej na bazie PZPR Socjaldemokracji RP (m.in. zajmował funkcję przewodniczącego tego ugrupowania - od 28 stycznia 1996 do 6 grudnia 1997). W roku 1999 przystąpił do SLD.
W latach 1989-1991 sprawował mandat posła na sejm kontraktowy z ramienia PZPR, następnie do 2005 posła na sejm I, II, III i IV kadencji wybieranego z listy SLD w okręgu siedleckim.
Marszałek sejmu, a potem premier
W latach 1993-1995 pełnił funkcję marszałka sejmu II kadencji. Od 7 marca 1995 do 7 lutego 1996 zajmował stanowisko premiera. Ustąpił po oskarżeniu go przez ministra spraw wewnętrznych Andrzeja Milczanowskiego (zasiadającego w rządzie z ramienia ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy)
o działalność szpiegowską na rzecz Rosji pod pseudonimem "Olin". Zarzuty te nie zostały potwierdzone - prokuratura umorzyła śledztwo w kwietniu 1996 roku, nie widząc podstaw do postawienia Oleksemu zarzutów.
Od stycznia do kwietnia 2004 zajmował stanowisko wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych i administracji w rządzie Leszka Millera. Ponownie został wybrany na marszałka sejmu IV kadencji 21 kwietnia 2004 po ustąpieniu Marka Borowskiego. Podał się do dymisji po niekorzystnym dla niego nieprawomocnym wyroku sądu lustracyjnego I instancji. 5 stycznia 2005 sejm odwołał go z tej funkcji stosunkiem głosów 379 do 17 przy 48 wstrzymujących się.
Od maja do lipca 2004 był posłem do Parlamentu Europejskiego. W wyborach parlamentarnych w 2005 bezskutecznie kandydował do senatu.
Od 29 czerwca 2003 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego SLD, a 18 grudnia 2004 na III kongresie partii został wybrany na jej przewodniczącego, zastępując Krzysztofa Janika. Zrezygnował z tej funkcji 21 maja 2005. Od 29 marca 2007 do 1 lutego 2010 był bezpartyjny. 21 stycznia 2012 został powołany na przewodniczącego rady programowej SLD, a 28 kwietnia 2012 na V kongresie SLD został wybrany na wiceprzewodniczącego ugrupowania.
Należał także do Stowarzyszenia Ordynacka.