Będzie tablica poświęcona Ryszardowi Kapuścińskiemu
Tablica upamiętniająca Ryszarda Kapuścińskiego zostanie uroczyście odsłonięta na frontowej ścianie siedziby Polskiej Agencji Prasowej. Kapuściński był dziennikarzem i korespondentem zagranicznym PAP od 1958 do 1972 roku.
Pamiątkową tablicę odsłonią: wdowa po pisarzu Alicja Kapuścińska oraz minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski. Obecna będzie również córka pisarza Zofia. Kapuścińskiego wspominać będzie m.in. dziennikarz i publicysta Stefan Bratkowski.
Projekt tablicy wykonał prof. Antoni Janusz Pastwa, były dziekan Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP.
Ryszard Kapuściński (1932-2007) - podróżnik, dziennikarz, pisarz, który w swoich książkach podniósł reportaż do rangi gatunku literackiego - nazywany był m.in. mistrzem reportażu literackiego i najwybitniejszym pisarzem wśród reporterów, był świadkiem 27 rewolucji, przebywał na frontach dwunastu wojen.
Jako dziennikarz zadebiutował w wieku 17 lat w tygodniku "Dziś i jutro", potem pisywał do "Sztandaru Młodych". Studiował polonistykę i historię na Uniwersytecie Warszawskim.
Pierwsza podróż zagraniczna Kapuścińskiego miała miejsce w 1956 roku, kiedy jako dziennikarz "Sztandaru Młodych" odwiedził Indie i Afganistan. W latach 60. i na początku lat 70. Kapuściński pracował dla Polskiej Agencji Prasowej oraz dla "Polityki". O odzyskiwaniu niepodległości przez kolejne kraje afrykańskie pisał w "Czarnych gwiazdach" (1963), owocem podróży po azjatyckich republikach ZSRR była książka "Kirgiz schodzi z konia" (1968), pięcioletni pobyt w Ameryce Łacińskiej przyniósł książki "Dlaczego zginął Karl von Spreti" (1970) i "Chrystus z karabinem na ramieniu" (1975).
W 1974 r. Kapuściński rozpoczął pracę w tygodniku "Kultura" i wyjechał do Angoli, która właśnie odzyskała niepodległość. Przebieg wojny domowej, która się tam rozpętała, opisał w tomie "Jeszcze dzień życia" (1976). To pierwsza książka, w której Kapuściński zredukował fakty do roli tła, na pierwszy plan wysuwając własne wrażenia. Po latach krytycy będą nazywali stworzony przez niego gatunek literacki jako "esej reporterski", w którym obserwacja świata jest pretekstem do szerszej intelektualnej refleksji.
Kolejną epoką były podróże do Etiopii i Iranu. Ich owocem stały się dwie książki, które przyniosły autorowi międzynarodowy rozgłos: "Cesarz" (1978) oraz "Szachinszach" (1982). Kolejna dobrze przyjęta książka Kapuścińskiego to "Imperium" (1993) - reportaże o upadającym ZSRR. Do najbardziej znanych dzieł Kapuścińskiego należą też "Heban" (1998) oraz "Podróże z Herodotem" (2004).