Paderewski urodził się 6 listopada 1860 roku w Kuryłówce w zaborze rosyjskim. Od najmłodszych lat wykazywał zamiłowanie do muzyki. W 1872 roku - jako dwunastolatek - rozpoczął studia w Konserwatorium Warszawskim.
Swój kunszt pianistyczny doskonalił w Berlinie, później w Wiedniu, m.in. pod okiem słynnego profesora Teodora Leszetyckiego. W tym czasie również komponował.
W 1887 roku dał koncert na cele dobroczynne, który stał się początkiem jego wielkiej kariery pianistycznej. U jego boku wystąpiła wówczas słynna włoska śpiewaczka Paulina Lucca. W 1888 roku odniósł kolejne sukcesy w Paryżu i Londynie. Sale koncertowe Europy stanęły przed nim otworem. Paderewski porzucił działalność kompozytorską około roku 1910. Był wówczas u szczytu kariery pianistycznej.
W 1913 roku osiedlił się w Ameryce. Podczas I wojny światowej rozpoczął działalność polityczną. Wkrótce po wybuchu wojny założył wraz z Henrykiem Sienkiewiczem w Vevey w Szwajcarii Komitet Pomocy Polskim Ofiarom Wojny. Był także członkiem Polskiego Komitetu Narodowego w Paryżu i jego reprezentantem w Stanach Zjednoczonych.
Dzięki osobistemu zaangażowaniu Paderewskiego, prezydent USA Woodrow Wilson umieścił sprawę polską w trzynastym punkcie swego orędzia, dotyczącego pokoju po zakończeniu I wojny światowej. Paderewski namawiał prezydenta USA i zachodnich dyplomatów do przyjęcia deklaracji państw uznającej utworzenie zjednoczonej i niepodległej Polski za jeden z warunków sprawiedliwego i trwałego pokoju w Europie.
1 stycznia 1919 roku Paderewski przyjechał do Warszawy. Dwa tygodnie później Józef Piłsudski mianował go premierem pierwszego rządu polskiego. Objął również stanowisko ministra spraw zagranicznych. W tym samym roku podpisał ze strony Polski traktat pokojowy w Wersalu. W latach 1920-21 był przedstawicielem Polski w Lidze Narodów.
Po wybuchu drugiej wojny światowej zgodził się objąć przewodnictwo utworzonej w grudniu w 1939 roku emigracyjnej Rady Narodowej. (mk)
