Najnowocześniejsza broń Rosji

Rosyjski arsenał wojenny to nie tylko imponująca paleta pocisków balistycznych do przenoszenia głowic nuklearnych. W ostatnich kilkunastu latach Moskwa notuje skokowe przyrosty w wydatkach na zbrojenia. Dość powiedzieć, że w ciągu ostatniej dekady nakłady na tym polu się podwoiły.

Wraz ze zwiększeniem strumienia gotówki pojawił się sprzęt, który coraz częściej nie ustępuje zachodnim odpowiednikom. Niektóre z nowych nabytków już zdążyły udowodnić swoją wartość na polu bitwy.

Mimo kryzysu na światowych rynkach finansowych, Moskwa ani myśli zwalniać tempa i chce utrzymać dynamiczny wzrost wydatków na wojsko w kolejnych latach. Planowane są także projekty zbrojeniowe najnowszych generacji. My przedstawiamy to, czym Rosja może pochwalić się już teraz i co może wykorzystywać w ewentualnych konfliktach, również w tym na Krymie.

Na zdjęciu: rosyjscy żołnierze na próbie do parady z okazji Dnia Zwycięstwa w 2012 roku.

(sol / WP.PL)

Zobacz też: Obiekt 198 Armata - rosyjski czołg nowej generacji

Na początku 2013 roku do służby w rosyjskiej marynarce wszedł pierwszy okręt podwodny o napędzie atomowym od czasu rozpadu ZSRR. "Jurij Dołgoruki" dał początek planowanej serii jednostek typu Borej, określanej też jako projekt 955. Okręty tej klasy mają zastąpić starsze jednostki podwodne floty wojennej.

Do tej pory zbudowano trzy okręty tego typu. Są one przystosowane do przenoszenia najnowszych pocisków balistycznych R-30 Buława. Mają być podstawowym elementem rosyjskiego systemu odstraszania nuklearnego.

Każda jednostka może przenieść do 16 Buław o zasięgu do 8 tys. km. Z kolei każdy pocisk może przenosić nawet do 10 głowic nuklearnych o sile 150 kiloton - czyli dziesięć razy potężniejszych niż bomba zrzucona na Hiroszimę. Jedna salwa może może więc obrócić w pył średniej wielkości państwo.

Do 2020 roku Rosja chce mieć osiem okrętów tego typu (w tym trzy zmodyfikowanego projektu 955A).

Zobacz więcej zdjęć "Jurija Dołgorukiego"

System S-400 jest młodszym "bratem" wysłużonego S-300, który od końca lat 70. był jednym z podstawowych oręży przeciwlotniczych w ZSRR.

W przeciwieństwie do poprzednika, Triumf jest wielofunkcyjny, równocześnie może być wyposażony w rakiety o różnym zastosowaniu i zasięgu (od 40 do 400 km).

Według Rosji, S-400 jest w stanie skutecznie strącić nie tylko myśliwce i bombowce, ale także samoloty skonstruowane w technologii, która zapewnia niską wykrywalność przez radary. Triumf może też zestrzelić pociski manewrujące oraz niektóre typy rakiet balistycznych.

Pierwsze systemy S-400 weszły do użytku w 2004 roku. Broń została zaprojektowana przez koncern Almaz-Antej, który specjalizuje się w konstruowaniu pocisków rakietowych. Pod koniec 2013 roku Rosja miała 112 platform systemu. Do 2020 roku ma mieć ich około 450, z czego większość w regionach przygranicznych i morskich.

Na zdjęciu: S-400 w akcji podczas ćwiczeń we wrześniu 2011 roku.

Za podstawę do stworzenia Su-35 posłużył klasyk radzieckiego lotnictwa - myśliwiec Su-27 zaprojektowany przez biuro Suchoja. Jego gruntowna, wieloetapowa modernizacja trwała ponad 20 lat.

W efekcie w Su-35 poprawiono kąt natarcia, stabilność i zasięg lotu. Konstruktorzy zadbali także o możliwość tankowania w powietrzu. Pojawiły się nowe system kontroli ognia oraz trójwymiarowy radar. Całkowicie zmodernizowano także kokpit.

W grudniu ubiegłego roku lotnictwo miało na stanie 34 myśliwce Su-35. Docelowo ich liczba ma wzrosnąć do 48 i na tym koniec, bo w 2016 roku Rosja planuje wprowadzić myśliwiec piątej generacji PAK FA (również zaprojektowany przez Suchoj).

Na zdjęciu: Su-35 prezentuje się podczas Air Show MAKS 2013 w Żukowskij pod Moskwą.

Śmigłowiec Mi-28 to maszyna zaprojektowana niemal wyłącznie do ataku. Powstała na podstawie śmigłowca Mi-24, który z czasem okazał się zbyt mało zwrotny w porównaniu do zachodnich odpowiedników. Dziś najnowszy wariant śmigłowca (Mi-28N) uznawany jest za odpowiednik amerykańskich zmodernizowanych Apache.

W wyjątkowych sytuacjach, oprócz dwójki pilotów, na pokład Mi-28 mogą wejść 2-3 osoby, jednak głównym zadaniem maszyny jest natarcie. Model Mi-28N, dzięki zmianom konstrukcyjnym może operować w każdych warunkach pogodowych, niezależnie od pory dnia i nocy, stąd jego przydomek - "Nocny Łowca".

Mi-28N wszedł do służby w 2006 roku i jest podstawowym śmigłowcem bojowym rosyjskiej armii. Na jego bazie do 2017 roku ma powstać śmigłowiec piątej generacji.

Na zdjęciu: Grupa śmigłowców Mi-28 na Air Show MAKS 2009.

Pancyr-S1 to system ziemia-powietrze krótkiego i średniego zasięgu. W założeniach taktycznych może służyć jako wsparcie dla omówionego wcześniej systemu S-400.

Rosyjscy konstruktorzy chwalą Pancyra za jego precyzję. Dzięki nowoczesnym radarom ma on ponoć możliwość wykrycia obiektów o powierzchni jednego centymetra kwadratowego, a zastosowane rakiety pozwalają niszczyć nie tylko samoloty, ale także pociski manewrujące.

W 2012 roku Pancyr potwierdził swoją bojową skuteczność. Jednostka na wyposażeniu syryjskiej armii zestrzeliła turecki samolot F4 Phantom II, który wykonywał lot zwiadowczy nad syryjską Latakią.

Rosja już szykuje następcę modelu S1. Na 2017 rok planowany jest debiut wariantu SM, który ma być skuteczny również przeciwko samolotom bezzałogowym.

Na zdjęciu: Pancyr-S1 w akcji podczas ćwiczeń we wrześniu 2011 roku.

Charakterystyczną cechą jednomiejscowego śmigłowca K-50 jest tzw. "układ Kamowa", czyli system dwóch wirników, które obracają się w przeciwnych kierunkach. Podstawową zaletą takiej konstrukcji jest brak śmigła ogonowego i krótki ogon, co sprawia, że maszyna może lecieć nawet po odstrzeleniu go.

Ka-50 jest wyjątkowy jeszcze z jednego powodu. Po raz pierwszy w historii zainstalowano w nim system katapultowania do góry. Ewakuacja może nastąpić na dowolnej wysokości i przy maksymalnej prędkości. Zanim pilot zostanie katapultowany, łopaty wirników ulegają automatycznemu wystrzeleniu.

Ka-50 były szeroko wykorzystywany w czasie II wojny czeczeńskiej. Piloci śmigłowców zniszczyli kilkadziesiąt ważnych celów i udowodnili wyższość maszyny Kamowa nad przestarzałymi Mi-24.

Śmigłowiec występuje również w wariancie dwumiejscowym Ka-52, który powstał z myślą o dowodzeniu i organizowaniu pola walki.

Na zdjęciu: Ka-50 w pokazowym przelocie w pobliżu Moskwy z okazji 95. stworzenia wojsk lotniczych w ZSRR.

GAZ Tigr to rosyjska odpowiedź na słynnego amerykańskiego Hummera (HMMWV "Humvee"). W rozmaitych testach na rosyjskich bezdrożach "Tygrys" osiąga oszałamiające wyniki. Bez problemów operuje w temperaturach od -14 do +50 °C. Potrafi pokonać gęste pustynne piaski lub wjechać pod zbocza o nachyleniu 52 stopni.

"Tygrysy" robią "furorę" w czasie obecnie trwającego kryzysu ukraińskiego. Nieoznakowane pojazdy, które pojawiają się na ulicach m. in. w Symferopolu i Sewastopolu, należą najprawdopodobniej do rosyjskiej marynarki wojennej.

Jeszcze tydzień temu Moskwa zaprzeczała, jakoby jej pojazdy uczestniczyły w konflikcie krymskim. Ministerstwo obrony odrzucało dowody w postaci fotografii (łącznie z tablicami rejestracyjnymi), twierdząc, że to tylko "prowokacja".

Na zdjęciu: rosyjski Tigr przed ukraińską jednostką wojskową w pobliżu Symferopolu na Krymie (4 marca 2013 r.).

T-90 jest czołgiem trzeciej generacji, który powstał już po upadku ZSRR. Rosyjska armia posiada ich około 1600 i są one najnowocześniejszymi czołgami w jej szeregach.

Chrzest bojowy T-90 przeszły w 1999 roku w czasie inwazji na Dagestan

Dzięki systemom obronnym Sztora i Arena, są one najbezpieczniejszymi rosyjskimi czołgami. Znany jest przypadek z czasów wojny w Czeczenii, gdy T-90 został siedmiokrotnie trafiony z granatnika przeciwpancernego, ale mimo to nie został zniszczony.

Moskwa nie planuje zamawiać kolejnych jednostek do 2020 roku. Właśnie wtedy zadebiutować ma nowoczesna uniwersalna platforma bojowa, która według planu zastąpi T-90.

Na zdjęciu: czołgi T-90 na paradzie z okazji Dnia Zwycięstwa w Moskwie (9 maja 2013 r.)

Jednostki 9A52-4 Tornado to w prostej linii kolejne pokolenie następców legendarnej Katiuszy. Najnowszy rosyjski system wieloprowadnicowej wyrzutni rakietowej ma zastąpić wysłużone jednostki BM-21 Grad i BM-27 Uragan, które pamiętają jeszcze lata 60. i 70. ubiegłego wieku.

Moskwa liczy, że nowa konstrukcja w ciągu najbliższych 10 lat zastąpi wszystkie stare modele, jednak na razie oddano do użytku zaledwie około 40 sztuk nowego Tornada.

Broń osadzona jest na Kamazie 63501 napędzanym na wszystkie osiem kół. Wyrzutnia może zostać uzbrojona w siedem rodzajów 300 mm rakiet Smerch (m. in. pociski termobaryczne czy kumulacyjne).

O Iskanderach zrobiło się w Polsce naprawdę głośno, gdy w grudniu 2013 roku roku pojawiła się informacja o ich rozmieszczeniu w obwodzie kaliningradzkim. Po raz kolejny pogłoski o Iskanderach w Kaliningradzie pojawiły się w czasie trwającego kryzysu na Ukrainie. Za każdym razem Rosja dementowała te doniesienia, wiadomo jednak, że wyrzutnie są rozmieszczone w Zachodnim Okręgu Wojskowym.

Obawy Europy potęgowane są przez możliwości tego mobilnego systemu balistycznego. Rakiety Iskander mogą bowiem przenosić głowice jądrowe na odległość do 500 kilometrów.

Co więcej, dzięki dużym możliwościom manewrowania i wysokiej prędkości pocisku (2100 m/s), jest on trudnym celem dla obrony przeciwrakietowej.

Integralną częścią systemu jest samochodowa wyrzutnia typu TEL 9P78, która również jest rosyjską konstrukcją.

Na zdjęciu: wyrzutnia Iskanderów podczas prób do parady na Dzień Zwycięstwa w 2010 roku.

(sol / WP.PL)