Legendarne terrorystki

Dla jednych bohaterki, bojowniczki, dla innych terrorystki. Porywały samoloty, podkładały bomby, a czasem zabijały bez mrugnięcia okiem. Dla nich cel uświęcał środki.

Ponad dziesięć lat pracowała jako dziennikarka, była aktywistką ruchów lewicowych. Matka bliźniaczek - Reginy i Bettiny.

Przełom w jej życiu nastąpił w 1970 roku, gdy wzięła udział w uwolnieniu Andreasa Baadera, którego poznała podczas jego procesu za podpalenie domu towarowego jako sprzeciwu wobec wojny w Wietnamie. Wspólnie utworzyli ultralewicową organizację terrorystyczną Frakcję Czerwonej Armii (RAF), zwaną także grupą Baader-Meinhof.

RAF odpowiadał za szereg zamachów i politycznych zabójstw w latach 70 i 80. XX w., m.in. podłożenie bomby w kwaterze wojsk USA w RFN oraz śmierć niemieckiego biznesmena i byłego członka NSDAP Johanna Martina Schleyera

Dlaczego z dziennikarki Meinhof przekształciła się w terrorystkę? Zwrot w jej życiorysie był nawet tłumaczony uszkodzeniem mózgu, do którego miało dojść podczas operacji usunięcia guza w 1962 r. W 2002 roku na światło dzienne wyszła zatrważająca wiadomość: mózg Meinhof był po jej śmierci usunięty i (bez wiedzy jej rodziny) badany przez patologów przez 26 lat!

Na zdjęciu: Ulrike Meinhof w 1964 r.

Członkowie grupy szkolili się początkowo w palestyńskich obozach. Meinhof miała się nawet zgodzić na wysłanie swoich córek do palestyńskiego sierocińca, by nie ograniczały jej działań. Ostatecznie dziewczynki trafiły pod opiekę ojca, a samą przywódczynię RAF wraz z jej towarzyszami złapano w 1972 roku.

W więzieniu pisała kolejne manifesty, które stały się inspiracją dla drugiego pokolenia terrorystów.

Z żądaniem uwolnienia członków grupy Baader-Meinhof wystąpili zamachowcy, którzy zaatakowali ambasadę RFN w Sztokholmie w 1975 roku. Również terroryści, którzy porwali w 1977 roku samolot Lufthansy z 86 zakładnikami na pokładzie. Oba zamachy zakończyły się fiaskiem dla terrorystów.

Urlike Meinhof powiesiła się w swojej celi w 1976 roku. Jej śmierć uznano za samobójstwo, jednak pojawiły się głosy, że mogło to być upozorowane zabójstwo. Wkrótce "samobójstwa" popełnili także trzej inni członkowie RAF, którzy przebywali z Meinhof w więzieniu - w tym dwoje miało się zabić strzałem w tył głowy.

W 2009 roku powstał film o Frakcji Czerwonej Armii „Baader-Meinhof” w reżyserii Uli Edela.

Na zdjęciu: Meinhof podczas procesu w 1972 r.

Piękna i wyjątkowo niebezpieczna. Długie, kręcone włosy, przenikliwe spojrzenie turkusowych oczu i podejrzenie o udział w 23 zabójstwach. Nazywana La Tigresa ("Tygrysica"), choć może bardziej pasowałoby określenie modliszka. Jej były towarzysz z ETA wyznał, że Lopez Riańo potrafiła flirtować z mężczyzną, którego zamierzała zabić następnego wieczoru.

Sama w liście do dziennikarki Isabel Pisano, którego fragmenty znajdują się w książce "Ja, terrorysta!", napisała: "Nie jestem ani taką tygrysicą, ani taką bestią. Nie mam nic wspólnego z tą stworzoną przez media kreaturą wykarmioną urojeniami i frustracjami".

Na zdjęciu: Idoia Lopez Riańo w 2001 roku.

W wieku 15 lat Lopez Riańo przyłączyła się do ETA – baskijskiej organizacji, która od kilkudziesięciu lat walczy o niepodległość swojego regionu.

Jak twierdzi, zrobiła to bo kocha swój lud i nie uważa się za terrorystkę.

Zatrzymano ją we Francji w 1994 roku i wydano władzom Hiszpanii. W 2002 roku Tygrysicę skazano na 87 lat więzienia za zabicie w 1986 roku trzech hiszpańskich wojskowych. Rok później karę zwiększono do 1 572 lat za zamach bombowy na konwój Gwardii Cywilnej w Madrycie.

Według Lopez Riańo, nie ona pociągała za spust, robił to inny członek grupy - Soares Gamboa, ten sam, który opisywał, jak Idoia uwodziła i zabijała mężczyzn. Kobieta nie broniła się jednak przed hiszpańskim sądem, bo twierdzi, że go nie uznaje.

W celi Lopez Riańo rzeźbi, maluje i pisze wiersze.

Na zdjęciu: Santiago Arrospide Sarasola i Idoia Lopez Riańo w 2003 r.

Drobna, czarnowłosa i ciemnooka, o dziewczęcym uroku. W 1969 roku brała udział w porwaniu samolotu amerykańskich linii TWA. Kazała pilotowi przelecieć nad Hajfą – rodzinnym miastem, do którego nie miała wstępu, od kiedy jej rodzina musiała uciekać przed żydowskimi bojówkami do Libanu.

Podczas porwania nikt nie zginął, za to cały świat usłyszał o problemie Palestyńczyków i Ludowym Froncie Wyzwolenia Palestyny, do którego należała Leila Khaled. Ona sama stała się legendą, ale nie tego chciała.

Przeszła operację plastyczną, by rok później ponownie porwać samolot izraelskich linii Al El. Tym razem nie poszło tak gładko. Wspólnik Khaled zginął podczas szarpaniny z ochroną samolotu, a ją obezwładniono. Pilot wylądował w Londynie, gdzie porywaczkę zatrzymała policja. Przebywała w areszcie 28 dni. Potem rząd brytyjski postanowił wymienić ją na zakładników przetrzymywanych przez LFWP.

- Wcześniej nikt nie zauważał naszego cierpienia, nie słyszał krzyków. Wszystko, co dostawaliśmy od świata, to kolejne namioty i stare ubrania – powiedziała Khaled w wywiadzie dla BBC.

Na zdjęciu Leila Khaled w 1997 roku.

Kiedy Isabel Pisano zapytała Khaled o akcje terrorystyczne, w których brała udział, Palestynka ucięła pytanie. "Terrorystą jest państwo, które konfiskuje nasze ziemie, (…) zabija bezbronne kobiety i dzieci" - odpowiedziała.

Podczas jej akcji nie ginęli zakładnicy. Khaled mówi, że przez porwania "przedłużali ich powrót do domu". Mimo to podczas wywiadu z urugwajską dziennikarką stwierdziła: "Nie złożyłam broni i nigdy tego nie zrobię. Język broni to również język polityki". Dodała również, że gdyby mogła, rzuciłaby koktajlem Mołotowa w twarz byłemu prezydentowi USA George’owi W. Bushowi.

Obecnie Leila Khaled mieszka w Jordanii. Urodziła dwóch synów. Pracuje dla Palestyńskiej Rady Narodowej.

W 2006 roku powstał film dokumentalny o pierwszej kobiecie, która porwała samolot – „Leila Khaled: terrorystka”, szwedzkiej reżyserki o palestyńskich korzeniach Liny Makboul.

Martha Isabel Ardila Castellanos, tak nazywała się naprawdę Mariana Paez – najbardziej wpływowa kobieta w kolumbijskiej lewicowej partyzantce, Rewolucyjnych Siłach Zbrojnych Kolumbii (FARC).

Do FARC przystąpiła w połowie lat 80. ubiegłego wieku. Miała odpowiadać za komunikację i logistykę, ale brała również czynny udział w walkach z kolumbijskim wojskiem.

FARC działa na terenie Kolumbie nieprzerwanie od 1964 roku. Przez lata walki partyzantki z kolejnymi rządami zginęły tysiące ludzi. FARC stoi również za licznymi porwaniami i kontroluje handel narkotykami. Szacuje się, że nawet 30-40% członków tej marksistowskiej bojówki to kobiety.

- Kobiety maszerują i walczą ramię w ramię z mężczyznami - cytowało Paez BBC w 2002 roku. W tym samym wywiadzie Paez przyznała, że członkinie FARC muszą mieć zgodę przełożonych, żeby się z kimś spotykać. - Nigdzie nie jest zapisane, że nie możemy mieć dzieci, ale trudno być rewolucjonistką i matką - dodała.

Paez zginęła podczas ofensywy kolumbijskich wojsk w marcu 2009 roku.

Czytaj więcej o kobietach w FARC.