Biegiem po pomoc chorym na SM

"Sytuacja osób chorych na SM w Polsce jest bardzo trudna" - powiedział Marek Szuster pytany dlaczego zamierza bić rekord z myślą o chorych na SM. Ze względu na brak właściwej polityki zdrowotnej dostęp do odpowiedniego leczenia otrzymało tylko 1% pacjentów. Polska pozostaje jedynym krajem w Europie, który nie ma programu kompleksowej pomocy osobom chorym na SM, a leczenie tego schorzenia nie jest finansowane w jednolity sposób ze środków publicznych.

"Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego złożyło w Ministerstwie Zdrowia Narodowy Program Leczenia Chorych ze Stwardnieniem Rozsianym. Mój bieg jest apelem skierowanym do Ministra Zdrowia Marka Balickiego o jak najszybsze przyjęcie i wdrożenie do realizacji Narodowego Programu Leczenia Chorych na SM" - wyjaśnia Marek Szuster.

Dotychczasowe osiągnięcia Marka Szustera to m.in. bieg po schodach przez 24 godziny (144.000 schodów, Skoczów - 2004r.), rekord świata w jeździe na rowerze stacjonarnym (1.036km w ciągu 22 godzin i 50 minut, Obersdorf podczas Konkursu Czterech Skoczni -2001r.) czy rekord świata w pływaniu z deską do pływania przez 24 godziny - wyłącznie pracą nóg (1152 długości basenu-2001 r.).

Bieg Marka Szustera zainauguruje społeczną akcję 'Pozytywny Impuls', która ma na celu pozyskanie poparcia dla wdrożenia w życie Narodowego Programu Leczenia Chorych na SM oraz podniesienie świadomości społecznej na temat stwardnienia rozsianego. W Polsce świadomość społeczna tej choroby jest bardzo niska (co czwarty dorosły Polak nie wie nic o tej chorobie), pomimo tego, iż w Polsce jest ok. 60.000 osób chorych na SM.

Swoje poparcie dla Narodowego Programu Leczenia Chorych na SM może wyrazić każdy przesyłając, do Ministerstwa Zdrowia, apel o jego jak najszybsze przyjęcie i wdrożenie w życie. Apel jest dostępny na stronie Polskiego Towarzystwa Stwardnienia Rozsianego www.ptsr.org.pl.

Stwardnienie rozsiane jest nieuleczalną, postępującą choroba centralnego układu nerwowego, która najczęściej atakuje ludzi młodych (20-40 lat), wchodzących w dorosłe życie. Stopniowo odbiera im sprawność ciała, zmusza do zmiany planów życiowych (zawodowych, społecznych, rodzinnych). Odpowiednia terapia daje szansę na godne życie, możliwość kontynuowania nauki, pracy i normalnego funkcjonowania w społeczeństwie.