Najważniejszą postacią obok Szarona, jest minister przemysłu i handlu Ehuda Olmert, który w przypadku nieobecności lub choroby 75-letniego szefa rządu będzie sprawował funkcję przewodniczącego mini-gabinetu do spraw bezpieczeństwa i polityki zagranicznej.
Mimo wstępnej odmowy, Netanjahu, rywal Szarona w walce o przywództwo Likudu, ostatecznie przyjął proponowaną mu tekę ministra finansów, a dotychczasowy szef tego resortu i wicepremier Silwan Szalom, entuzjasta twardej polityki Szarona wobec Palestyńczyków, przyjął stanowisko szefa MSZ.
Patia Szarona, która wygrała w ostatnich wyborach parlamentarnych, ale miała za mało mandatów, by móc rządzić samodzielnie. Aby uzyskać większość, w 120-osobowym Knesecie zawarła porozumienia koalicyjne z laicką partią centroprawicową Szinui (Zmiana), prawicową Unią Narodową oraz Narodową Partią Religijną (NRP).
Zdaniem obserwatorów, rządy takiej koalicji mogą skomplikować działania międzynarodowe na rzecz wygaszenia konfliktu izraelsko-palestyńskiego.
