Facet do wzięcia

Paweł Wilczak może wszystko. Potrafi być bezwzględny ("Ekstradycja"), twardy ("Sfora"), ujmujący ("Na dobre i na złe"), gamoniowaty ("Kasia i Tomek"). Nawet jako ulizany pedant Roman jest "Facetem do wzięcia".

Kiedy spotykamy się, ma na sobie szlafrok. Przylizane włosy, z równym przedziałkiem nadają mu wygląd staroświeckiego pedanta. Niby Paweł Wilczak, ale jak nie on. Okazuje się jednak, że to tylko charakteryzacja do roli Romka w serialu "Faceci do wzięcia". On sam, jeśli wierzyć bulwarowej prasie, został wzięty... pod pantofel aktorki Joanny Brodzik.

A na jakiej podstawie odniosła pani takie wrażenie?

Bo ja nie czuję takiej potrzeby, żeby się dzielić ze światem tym, czy mam samochód zielony, czerwony, czy kupiłem pekińczyka albo nowy zestaw sztućców. Na Boga, to jakieś szaleństwo. A do dziennikarzy nic nie mam. Najwyżej do zachowań związanych z głupotą i łamaniem prawa, które nie mają nic wspólnego z dziennikarstwem.

Szkoda życia i naszego czasu na rozmowy o tym. Jeżeli ktoś pani kradnie samochód, to ponosi konsekwencje. Tak samo jest z kradzieżą wizerunku. Na to są odpowiednie paragrafy. I jeżeli ktoś to robi, to musi się liczyć z konsekwencją działań sądowych. Koniec kropka.

Nie sądzę, żeby to tak działało. Najważniejsza jest sama praca. I to, czy ona jest zauważana przez widzów. Pojawianie się w prasie jest już konsekwencją tego. Ale to nie znaczy, że mam pracę dlatego, że o mnie piszą. To byłby jakiś absurd.

O tłumie to mogą mówić panowie z The Rolling Stones. Ja nic takiego nie obserwuję wokół siebie. I nie chcę obserwować.

Myślę, że chyba nigdy nie będę zadowolony. I mam nadzieję, że tak będzie zawsze. Bo to jest dopiero inspirujące, jeśli człowiek czuje jakiś głód. A jak tego głodu nie ma, to się dostaje ołowicy.

Nic mi się nie marzy. Tak jak nigdy mi się nie marzył ani Hamlet, ani inne wielkie dramaty. Mnie się marzą sytuacje, które wydarzają się z dnia na dzień. I jeśli uznam, że one są warte zachodu, to się nad nimi pochylam.

Dlaczego? Jest jeszcze wiele ciekawych wyzwań aktorskich.

Moje drogi z teatrem się rozeszły, bo tak mi się ułożyło życie. Ale nie mam nic przeciwko teatrowi. Musiałbym być idiotą, gdybym coś miał przeciwko.

Trzeba by zapytać kogoś, komu "machowanie" jest potrzebne do życia. Ja się nie zgadzam z tym przyklejaniem mi wizerunku. Raz mówili, że jestem macho, potem, że cwaniaczek. Innym razem, że chłopak z sąsiedztwa, morderca czy dla odmiany policjant. Mnie się wydaje, że jeszcze uda mi się poskakać po tych różnych etykietkach. Więc nie warto się do nich przyzwyczajać.

(Śmiech). Myślę, że się rzadziutko pojawia. Ale trzeba się starać, żeby pojawiała się jak najczęściej. Nie chciałbym być jednak takim zadowolonym głupkiem z tego, co robię. Bardzo krytycznie podchodzę do swojej pracy. I mówiąc poważnie – nie uważam siebie za aktora. To nie jest żadna kokieteria. Tylko tak naprawdę uważam. Aktorem jest pan Gene Hackman. A Paweł Wilczak coś sobie czasami próbuje przed kamerą.

Ja mówię o sobie. Ja siebie nie nazywam aktorem, a pana Hackmana tak.

Nie mam pojęcia. Jak będę bliski śmierci, to może wtedy powiem.

Zagrać w dobrych projektach. To jest największa radość.

Frustracja jest wpisana w życie każdego człowieka. Czy ktoś jest strażakiem, dźwigowym czy aktorem, na Boga, to nie ma żadnego znaczenia. Czasem jest słońce, czasem deszcz... jak w piosence z filmu indyjskiego.

To bardzo miłe porównania. Ja bym był chyba skromniejszy w ocenach. Ale staram się, żeby to było najlepiej zagrane. I chyba tyle.

Z buntu chyba najfajniejsze rzeczy wychodzą. Pod warunkiem, że nikt nikomu nie robi krzywdy. U nas też dochodzi do różnych napięć i utarczek. Ale to nieuniknione.

Ale my udajemy jakieś historie. Ten zawód polega na nieustannym udawaniu. Czaruś, który jest w życiu prywatnym taki poukładany i porządnicki, tutaj musi grać niepozbieranego bałaganiarza. A ja odwrotnie. Jestem pedantem w serialu.

Ten serial ma bardzo wysoką oglądalność. Chociaż nie ma jakiejś specjalnej reklamy. Nawet aktorzy się o to specjalnie nie starają. – Ale od reklamy serialu jest dział marketingu Telewizji Polskiej, a nie aktorzy. Co, ja mam biegać z chorągwią po ulicy i zapraszać ludzi przed telewizory?

A ja uważam, że to jest zarzut. To skandal, że się produkuje pewną rzecz i nic się o niej nie mówi. To znaczy, że jest jakiś ukryty cel w tym, żeby nie mówić. Jak nie wiadomo o co chodzi, to pewnie chodzi o pieniądze.

Zobacz także: Paweł Wilczak w serwisie film.wp.pl