Boskie Włoszki

Pierwsza (na zdjęciu Carla Bruni) żyje jak księżniczka z francusko-włoskiej bajki. Prasa z zapartym tchem czyha na jej potknięcia.
Druga pochodzi z podkieleckiej wsi marzy o sławie. Dzięki uporowi trafia na salony elity finansowej i intelektualnej Królestwa Włoch.
Kolejna porzuca wszystko dla miłości. Nie spodziewa się, że ta decyzja postawi ją na czele największej partii na świecie.

Zachwycające, namiętne, niebezpieczne. Kobiety sukcesu, władczynie. Ich życiorysy zapewniłyby dostatnie życie hollywoodzkim scenarzystom. Boskie Włoszki, które świat pokochał. I znienawidził. Sami zobaczcie.

(WP, Wyd. Znak)

Jest piękna, bogata, mądra i szczęśliwa. Śpiewa, komponuje, prezentuje suknie i sama prezentuje się doskonale w roli pierwszej damy.
Carla Bruni nigdy nie była Kopciuszkiem. Ona urodziła się i żyje jak księżniczka z włosko-francuskiej bajki. A prasa z zapartym tchem wyczekuje na jej potknięcia.

Zrobiłą błyskawiczną karierę w świecie mody. Kiedy zorientowała się, że jest jedną z najstarszych modelek, umiała odejść równie szybko, jak się pojawiła. Potem Bruni, jako debiutująca piosenkarka, zaskoczyła wszystkich. Okazało się, że śpiewa i pisze tak, jak wygląda. Zniewalająco.

Prasa francuska nigdy nie oszczędzała ani jej, ani męża Nicolasa Sarkozy'ego. Za granicą jednak zbierała pochwały za klasę i niezwykle wyrafinowany francuski styl.

Wcześniej nazywała się Antonia Edvige Albina Maino, urodziła się w 1946 roku w wiosce Lusiana, niedaleko Vicenzy w północnych Włoszech.
Jest piękna. Typ Claudii Cardinale. Smukła, zgrabna, długowłosa. I mimo wrodzonej nieśmiałości doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Dzisiaj uważana jest za jedną z najlepiej ubranych kobiet świata, w Indiach nie schodzi z podium także i w tej klasyfikacji.

Sonia Gandhi, córka murarza, porzuciła wszystko dla miłości. Nie spodziewała się, że ta decyzja postawi ją na czele największej partii nie tylko w Indiach, ale i na świecie.

Jadwiga Toeplitz-Mrozowska z podkieleckiej wsi (urodziła się w 1880 roku w Janowicach Poduszkowskich), dzięki jednej wizycie w bankowym gabinecie, dzięki uporowi i konsekwencji, znalazła się pośród elity finansowej i intelektualnej Królestwa Włoch. Stamtąd już tylko mały krok dzielił ją od międzynarodowej sławy.

Dzisiaj jej nazwisko znają głównie geografowie i zagłębieni w początkach XX wieku teatrolodzy. Szkoda.
Żyła barwnie, intensywnie i namiętnie, a jej historiami można obdarować kilka osób.

Virginia Oldoini urodziła się w roku 1837 we Florencji. Zgodnie z arystokratycznym zwyczajem otrzymała aż siedem imion. Ale Virginia Elisabetta Luisa Carlotta Antonietta Teresa Maria Oldoini mogła poszczycić się czymś o wiele ważniejszym. Urodą, dzięki której przeszła do historii.

Z czterystu jej zdjęć autorstwa słynnego Pierre-Louisa Piersona to jedno właśnie zrobiło międzynarodową karierę. Dziś, jako pierwsze pojawia się po wpisaniu nazwiska hrabiny do wyszukiwarek, widnieje też na okładkach książek czy katalogów poświęconych jej wystaw.

Nazywała się Olimpia Maidalchini i była najpotężniejszą kobietą Rzymu, mimo że był czas, kiedy żadna arystokratka nie chciała wpuścić jej nawet na pałacowy dziedziniec. Dzięki sprytowi i niesamowitej inteligencji zgromadziła bajeczną fortunę. To ona rządziła Państwem Kościelnym. Jej słuchali papież i królowie, a nienawidziły i podziwiały tłumy.

Podobno po śmierci (w 1657 roku) z ust donny Olimpii wypadły trzy wielkie diamenty, ukryte tam przed żądną bogactw służącą.
Podobno co roku w rocznicę śmierci Innocentego pojawia się w czarnej karocy, zaprzężonej w ogniste, bezgłowe konie, pędzącej przez rzymskie ulice z placu Navona i most Sykstusa aż do Tybru.
Podobno ekipa pracująca przy jednej z ostatnich wersji przygód Jamesa Bonda obawiała się protestów tajemniczej sekty, chroniącej interesy najsłynniejszej dark lady XVII wieku, kiedy rozeszła się wieść, że niektóre ujęcia szaleńczego pościgu mają być kręcone właśnie na trasie przejazdu legendarnej karocy.

Katarzyna Medycejska - prawnuczka Wawrzyńca Wspaniałego okazała się najlepszą ambasadorką włoskiego renesansu we Francji. Dzięki niej nad Sekwaną nie tylko zaczęto posługiwać się widelcem, ale zrozumiano, że walkę o władzę nie zawsze wygrywają lwy, ale czasami także lisice.

Dla męża, Henryka II, była tylko "producentką potomstwa". Z ich siedmiorga dzieci aż trzech synów zostanie królami, a trzy córki poślubią europejskich władców.

Fragmenty i cytaty pochodzą z książki "Boskie. Włoszki, które uwiodły świat" Macieja A. Brzozowskiego. Dziękujemy Wydawnictwu Znak za udostępnienie materiałów.