Afganistan oczami polskich żołnierzy
Gdy atakują, tłucze się bez przerwy w to, co się porusza. Trzeba przeżyć - powiedział "Dziennikowi" żołnierz, który służył w Afganistanie. Talibowie do walki rzucają nawet dzieci obwieszone ładunkami wybuchowymi. Zawodzi sprzęt, a Amerykanie często nam nie pomagają - skarżą się wojskowi.
Gazeta rozmawiała z czterema żołnierzami I kontyngentu w Afganistanie. Służą w 11. Dywizji Kawalerii Pancernej w Żaganiu. Chcą pozostać anonimowi. Oto fragmenty ich opowieści:
Na początku było spokojnie. Talibowie przyczaili się w górach, na granicy z Pakistanem. W kwietniu, maju wybuchły tam walki. I zaczęła się jatka. Wtedy po raz pierwszy zostaliśmy zaatakowani. Na naszej drodze wybuchł ładunek. Jedną z zasadzek urządzili w wiosce. Żołnierze wjechali do niej. Cywile dziwnie ich obserwowali. Patrol skręcił w inną drogę. Tam talibowie zaczęli do nich strzelać z ręcznych granatników, a potem z karabinów. Żołnierze wyskoczyli z wozów i zaczęli strzelać do atakujących. Wymiana ognia trwała przez godzinę. Do dziś te obrazy powracają.
W takich sytuacjach tłucze się bez przerwy w to, co się porusza. Wsparcie dociera po 40 minutach. Trzeba przeżyć.
Na samym początku misji dochodziło do jednego, dwóch ataków tygodniowo. Pod koniec misji do czterech. Talibowie ostrzeliwali patrole z moździerzy albo z karabinów maszynowych. Czasem na motorkach podjeżdżali pod bazę, strzelali i uciekali. Kiedyś na bazę spadło z dziewięć rakiet. Innym razem podkładali ładunki na drodze.
Tych ludzi często nawet nie widzisz. Oddają serię strzałów, a potem zwiewają. Albo wtapiają się w niewinnych ludzi. Wyglądają tak jak wszyscy w Afganistanie: broda, turban, długi strój. Myśmy ich rozpoznawali dopiero, gdy zaczynali do nas strzelać.
Wcale się nie boją. Przed walką palą marihuanę lub haszysz. Nawet gdy się ich aresztuje, śmieją się prosto w oczy. (PAP)