Rakietowy arsenał ze Strefy Gazy. Nowa broń pozwala Hamasowi terroryzować niemal cały Izrael

Według izraelskich szacunków radykalne ugrupowania palestyńskie, głównie Hamas i Islamski Dżihad, zgromadziły w Strefie Gazy arsenał liczący ponad 10 tys. pocisków rakietowych różnego typu. Oznacza to, że od ostatniego kryzysu rakietowego w 2012 roku palestyńscy bojownicy nie tylko odbudowali swój potencjał, ale jeszcze go wzmocnili. I to nie tylko ilościowo, lecz również jakościowo.

Zwiastunem tej jakościowej zmiany w śmiercionośnym arsenale Hamasu były syreny alarmowe, które kilka dni temu rozległy się w położonej na wybrzeżu Chaderze. Nie byłoby w tym nic dziwnego - w ostatnim czasie alarmy podnoszone są regularnie w dziesiątkach izraelskich miejscowości - gdyby nie fakt, że Chadera leży ponad 110 kilometrów od północnej granicy Strefy Gazy. Do niedawna wydawało się, że to o wiele za daleko nawet dla najbardziej zaawansowanych palestyńskich rakiet. Dziś okazuje się jednak, że praktycznie w całym Izraelu nikt już nie może spać spokojnie.

Izraelski wywiad po analizie szczątków szybko ustalił, że była to rakieta syryjskiej produkcji M-302 Hajbar (nazwa nawiązuje do średniowiecznej żydowskiej ufortyfikowanej osady położnej niedaleko Medyny, która w 629 roku została zdobyta przez Mahometa i jego wyznawców). Pociski te oparte są na konstrukcji chińskich rakiet Weishi-1 (WS-1), tyle że znacznie zwiększono ich zasięg - według niektórych źródeł nawet do 160 kilometrów. A to oznacza, że M-302 mogą dolecieć przeszło dwa razy dalej niż najgroźniejsze rakiety znajdujące się dotychczas w rękach Palestyńczyków, czyli irańskie Fajr-5.

Rakietowy arsenał w Strefie Gazy zasadniczo składa się z dwóch komponentów. Większość stanowią dość prymitywne konstrukcje domowej produkcji - najczęściej są to opracowane przez zbrojne ramię Hamasu pociski Kassam (nazwane tak na cześć szejka Izz ad-Dina al-Kassama, dowódcy Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, który zginął w 1935 r. w czasie walk z brytyjskimi wojskami mandatowymi). Ich wykonanie składa się z metalowej rury z przyspawanymi statecznikami, wypełnionej materiałem wybuchowym. Za paliwo służy mieszanka łatwo dostępnej saletry potasowej i cukru.

Mimo że Kassamy są wciąż udoskonalane, ograniczenia konstrukcji powodują, że ich zasięg jest stosunkowo niewielki. Najnowsze wersje mogą razić cele oddalone maksymalnie o niespełna 18 kilometrów, więc obejmują swym zakresem jedynie izraelskie terytoria leżące w bezpośrednim sąsiedztwie Strefy Gazy. W przypadku tych pocisków nie można też mówić o jakiejkolwiek precyzji uderzeń. Mają za to inne atuty, a mianowicie są bardzo tanie i łatwe w produkcji, więc można je wytwarzać na masową skalę. Co więcej, paradoksalnie dzięki niewielkiej donośności oraz niskiemu pułapowi lotu są praktycznie nieuchwytne dla Żelaznej Kopuły - słynnego izraelskiego systemu antyrakietowego. ...i przemytniczy import

Drugi element palestyńskich sił rakietowych, znacznie groźniejszy dla państwa żydowskiego, stanowią pociski pochodzące z arsenałów Iranu i Syrii, wieloletnich sponsorów Hamasu, szmuglowane do Strefy Gazy przez liczne tunele przemytnicze pod granicą z Egiptem. To właśnie z tych zasobów pochodzą wspomniane M-302, które w ręce Palestyńczyków trafiły najprawdopodobniej w drugiej połowie ubiegłego roku. Według szacunków izraelskiego wywiadu bojownicy mają ich co najmniej kilkaset sztuk.

W marcu 2014 roku izraelska marynarka wojenna przechwyciła na Morzu Czerwonym u wybrzeży Sudanu pływający pod panamską banderą statek "Klos C". Okazało się, że jednostka płynęła z Iranu z wielkim ładunkiem uzbrojenia dla palestyńskich organizacji zbrojnych. Wśród przejętej broni żołnierze znaleźli również kilkadziesiąt rakiet M-302. Można się domyślać, że jest to tylko niewielka część oręża, szmuglowanego szlakiem prowadzącym przez Sudan, Egipt i półwysep Synaj do Strefy Gazy.

Do tej kategorii należy też zaliczyć irańskie pociski Fajr-5 o zasięgu do 75 kilometrów, pewną liczbę chińskich WS-1E o zasięgu do 45 kilometrów, a także postsowieckie rakiety Grad o donośności 20 kilometrów. Według źródeł izraelskich te ostatnie produkowane są również na miejscu chałupniczymi metodami i Palestyńczycy dysponują ich ulepszonymi wersjami o zasięgu 45-48 kilometrów. Nie można również zapominać o pociskach M-75, będących autorskim pomysłem Hamasu i wytwarzanych w Strefie Gazy w oparciu o irańskie technologie. Ich zasięg to 75 kilometrów.

Na szczęście dla Izraelczyków bolączką palestyńskich rakiet jest ich mizerna celność. Właściwie bojownicy odpalają je "na ślepo" w kierunku terytorium państwa żydowskiego, licząc na łut szczęścia. Jednak możliwość rażenia dalej położonych izraelskich metropolii, np. Tel Awiwu czy Jerozolimy, gdzie istnieje gęstsza i rozleglejsza zabudowa mieszkalna, zwiększa skuteczność takiego ostrzału. Istotny jest też sam efekt psychologiczny - objęcie zasięgiem niemal całego terytorium Izraela powoduje, że nikt nie może czuć się bezpiecznie, co paraliżuje codzienne życie mieszkańców.

Zatem z militarnego punktu widzenia pociski takie jak M-302 są nieefektywne, ale mają znaczenie strategiczne i propagandowe. Pokazują Palestyńczykom, że Hamas może uderzyć głęboko w terytorium Izraela. Wysyłają też sygnał izraelskim władzom, że nasilenie bombardowań Strefy Gazy wcale nie ogranicza zdolności Hamasu do przeprowadzania ataków odwetowych - wyjaśnia na łamach "Foreign Policy" Anthony Cordesman, ekspert z Center for Strategic and International Studies.

Na razie większość rakiet wystrzelonych w kierunku izraelskich miast i mogących wyrządzić realne szkody przechwytuje Żelazna Kopuła. Wojskowi pochwalili się, że do tej pory system wykazał się aż 90-procentową skutecznością. Łącznie Siły Obronne Izraela dysponują siedmioma bateriami Żelaznej Kopuły - w tej chwili jest to liczba wystarczająca, by w dużej mierze zneutralizować rakietowe zagrożenie ze strony Hamasu. Jednak sprawy znacznie się skomplikują, jeżeli Izrael stanie w obliczu walki na dwa fronty.

Według obszernej analizy dokonanej przez specjalizującą się w kwestiach bezpieczeństwa firmę IHS Jane's, istnieje realne ryzyko, że obecny kryzys w Strefie Gazy może eskalować na tyle, że do konfliktu włączy się także libański Hezbollah.

Szyiccy ekstremiści również dysponują potężnym arsenałem rakietowym, tyle że znajduje się on w południowym Libanie, dokładnie po przeciwnej stronie izraelskich granic. Izrael nie jest w stanie szczelnie bronić przed gradem pocisków całego swojego terytorium. W przypadku zmasowanego ataku z północy musiałby się liczyć z o wiele większymi stratami niż ma to miejsce teraz. Przedsmak tego Izrael doświadczył w piątek rano, gdy na jego terytorium spadły dwie rakiety wystrzelone właśnie z libańskiego południa.

Pół roku temu głośnym echem odbiły się słowa szefa izraelskiego wywiadu wojskowego, który oświadczył, że ogółem w państwo żydowskie wycelowanych jest aż 170 tys. rakiet i pocisków różnego typu. Znajdują się one w rękach Hamasu (i innych palestyńskich organizacji zbrojnych), Hezbollahu, Iranu, Syrii oraz islamskich radykałów na półwyspie Synaj. Niemal nieprawdopodobny jest scenariusz, by wszyscy w jednym momencie ruszyli na wojnę z Izraelem, ale gdyby do tego doszło, obecny kryzys w Strefie Gazy byłby przy tym dziecinną igraszką.

Tomasz Bednarzak, Wirtualna Polska