Oprawa Legii wzorowana na komunistycznym arcydziele? "Kino radzieckie pozostaje źródłem inspiracji do dziś"

Nie milkną echa po środowym meczu Legii z FK Astana. Chodzi oczywiście o mocną oprawę spotkania, której elementem był wizerunek niemieckiego żołnierza przykładającego pistolet do skroni dziecka i napis „Niemcy zabili podczas Powstania Warszawskiego 160 tysięcy osób, w tym tysiące dzieci”.

Mówi się, że stołecznemu klubowi grozi kara od UEFA (WIĘCEJ TUTAJ). Wydarzenie zostało też krytycznie skomentowane przez Towarzystwo Społeczno-Kulturalnego Niemców na Śląsku Opolskim (WIĘCEJ TUTAJ).

Teraz pojawiła się sugestia, że kibice Legii przygotowując wspomnianą oprawę mogli nieświadomie wzorować się na kadrze z "Idź i patrz" Elema Klimowa. To słynny radziecki film wojenny, uważany za żelazną klasykę światowego kina. A to oznacza, że na oprawie nie widnieje żaden mały powstaniec.

Do sprawy odniósł się też na Twitterze Leszek Miller, który w swoim stylu nie szczędzi złośliwości pod adresem kibiców Legii.

"Idź i patrz" Elema Klimowa z 1985 r. to jeden z najbardziej przerażających i makabrycznych filmów o wojnie, jaki kiedykolwiek nakręcono. Nie tylko o konflikcie z lat 1939-1945, ale o wojnie jako destrukcyjnej sile burzącej naturalną kolej rzeczy.

Bohaterem jest nastoletni Fora, który wyrusza do lasu, aby pomagać partyzanom. Na początku filmu jest jeszcze dzieckiem. Na zakończenie, po tragicznych przejściach z udziałem faszystowskich okupantów, widzimy w nim dorosłego człowieka. Wojna zniekształciła jego delikatne, dziecięce rysy i zmieniła je w bruzdy starca. Twarz Fory staje się tym samym obliczem wojny z jej przerażającym piętnem.

"Porażająca wizja wojny jako niewyobrażalnego pandemonium zagłady i nieludzkiego okrucieństwa. Jeden z najbardziej szokujących i bezkompromisowych filmów antywojennych w kinie światowym o trudnym do zniesienia oddziaływaniu." – pisał Tadeusz Szczepański.

Scenariusz "Idź i patrz" reżyser napisał wraz z białoruskim pisarzem Alesiem Adamowiczem. Za postawą posłużyły jego dwa opowiadania – "Partyzanci" oraz "Chatyńskie opowieści", w których autor wracał do swoich przeżyć z okresu wojny. Musiało minąć aż 7 lat, nim film trafił na ekran.

- Wszyscy mówili o tym filmie, że jest przykry, odpychający. Niektórzy protestowali *– mówił Klimov. *- Ale rzeczywistość była o wiele okrutniejsza. Nie powiedziałem całej prawdy, ażeby film dał się w ogóle oglądać.

"Idź i patrz" było dwunastym i jednocześnie ostatnim filmem w dorobku Klimova. Uznał on, że nie potrafiłby dać z siebie więcej i wycofał się z zawodu.