Konfederacja Korony Polskiej i jej "atuty". Dlaczego ludzie chcą głosować na Brauna? [OPINIA]

Tekst powstał w ramach projektu WP Opinie. Przedstawiamy w nim zróżnicowane spojrzenia komentatorów i liderów opinii publicznej na kluczowe sprawy społeczne i polityczne.

Czwartą siłą polityczną w Polsce jest partia, której przywódca organizuje antysemickie nagonki na imprezy edukacyjne, które mają odbywać się w katolickich świątyniach, gaśnicą niszczy symbole religijne judaizmu, i której inny z liderów spisuje w mediach społecznościowych listy Ukraińców.

Jeśli spojrzeć w sondaże, to Konfederacja Korony Polskiej nie tylko wchodzi do parlamentu (i to w zasadzie - na tym etapie - nie ulega wątpliwości), ale może uzyskać (biorąc pod uwagę jej radykalne niedoszacowanie) nawet dziesięć procent głosów i wprowadzić do parlamentu kilkunastu, a może kilkudziesięciu posłów.

Politycy z KKP swoimi antysemickimi wypowiedziami - i przed tym ostrzegają w zasadzie jednym głosem politycy Koalicji Obywatelskiej i PiS - nie tylko zaszkodzą relacjom ze Stanami Zjednoczonymi (a te są dla nas wciąż gwarancją bezpieczeństwa), ale też - biorąc pod uwagę deklarowane opinie Grzegorza Brauna i Włodzimierza Skalika - będą realną ekspozyturą Kremla w Polsce.

I już tylko dlatego - niezależnie od poglądów - realistycznie i odpowiedzialnie myślący obywatel naszego kraju nie powinien oddawać głosów na Konfederację Korony Polskiej. A jednak takich wyborców nie brakuje i wielu z nich - wystarczy zajrzeć w media społecznościowe - wcale się tego nie wstydzi.

Ojców sukcesu, jak sądzę, jest wielu. Konfederacja Korony Polskiej ujawnia najgorsze elementy myślenia części Polaków. Antysemityzm, szowinizm, snucie hipotez na temat etnicznicznego pochodzenia polityków - stają się powoli normą. A część katolików wpisuje się w tę politykę i zaczyna wykorzystywać religię do budowania antysemityzmu.

Z czego to wynika? Ojców sukcesu Grzegorza Brauna jest sporo. Najpierw znormalizowano - choćby serią książek znanego prawicowego publicysty czy publicznym kwestionowaniem udziału Polaków w zbrodni w Jedwabnem - dość ordynarny antysemityzm, potem czymś całkowicie akceptowalnym w mainstreamie stały się emocje antyukraińskie, a wreszcie w wyborach prezydenckich startowało kilku jawnie putinowskich kandydatów, na tle których nawet Grzegorz Braun wyglądał na dość umiarkowanego.

I żeby nie było wątpliwości: w procesie, o którym mówię, uczestniczyli nie tylko przedstawiciele bardziej umiarkowanej prawicy czy Kościoła (którzy nie protestowali, gdy pod płaszczykiem przedsoborowej interpretacji teologii szczuto przeciwko Żydom i judaizmowi, i prezentowano absolutnie nieprawdziwe tezy teologiczne czy historyczne), ale także politycy, którzy samych siebie przedstawiali jako liberalnych.

Narracja o Ukraińcach jako wykorzystujących polski system społeczny, postulaty odebrania im przywilejów socjalnych (których ponoć mieli mieć więcej niż Polacy) padały w czasie kampanii prezydenckiej także ze strony sztabu Rafała Trzaskowskiego, a sztab Karola Nawrockiego kwestię wołyńską i narrację o niewdzięczności napadniętego przez Rosją państwa uczynił jedną z podstawowych. Efekt? Antyukraińska narracja stała się absolutnie mainstreamowa, akceptowalna. Grzegorz Braun jest ostrzejszy, bardziej radykalny i przez to bardziej wiarygodny dla tej - coraz bardziej widocznej części elektoratu - która winę za rozmaite trudności związane z wojną zrzuca nie na tego, kto ją wywołał, a na tych, którzy są jej ofiarami.

Zmęczenie wojną, lęk przed jej potencjalnymi skutkami, a także przez eskalacją (wciąż przecież realną) czy rozlaniem - może hybrydowym - na tereny Polski jest drugim elementem, który składa się na rosnącą popularność Brauna i jego ekipy. Te lęki oraz obawa przed utratą suwerenności i ponowne znalezienie się w przestrzeni wpływów rosyjskich są tak silne (i niekoniecznie uświadomione), że część z Polaków chce uciec przed taką możliwością w mityczny sojusz z Rosją.

To ona, a konkretniej niekwestionowana lojalność wobec Imperium - niemal jak u kresu I Rzeczpospolitej - mają być gwarancją, że Rosjanie zostawią nas w spokoju. A żeby ich nie drażnić zwolennicy takiej linii są w stanie nie tylko zostawić Ukrainę, ale i porzucić Unię Europejską. Usprawiedliwienie dla takiej postawy też odsyła nas do I Rzeczpospolitej, kiedy to Targowica swoje podporządkowanie i wykorzystywanie Rosji do walki wewnętrznej usprawiedliwiała koniecznością obrony Polski przed mniejszościami religijnymi, a także oświeceniowymi nowinkami. Braun i jego zwolennicy tylko tę linię argumentacyjną wskrzeszają.

Katolicyzm (pastiszowy, by nie powiedzieć mocniej) jest zresztą innym istotnym elementem strategii politycznej Grzegorza Brauna. On sam dał się poznać jako popularyzator objawień w Gietrzwałdzie, a polski katolicyzm silny jest objawieniami prywatnymi, a do tego w prezentuje się jako główny obrońca życia, jako jedyny, który jest zdolny "pogonić aborcjonistów", a to w przestrzeni, w której aborcja pozostaje jedynym istotnym (no dobra innym jest lobby LGBTQ+ i edukacja zdrowotna) problemem katolickim dla najbardziej tradycyjnych katolików, daje mu kolejnego plusa wyborczego.

Obie te kwestie pokazują niestety słabość intelektualną i duchową części Kościoła w Polsce, który nie jest w stanie budować i prezentować całościowej wizji nauczania społecznego, wszystko sprowadza do aborcji, i nie jest w stanie dostrzec, że politycy, którzy cynicznie posługują się istotnymi dla katolików tematami, mogą być zwyczajnie niebezpieczni.

Brak też w polskim katolicyzmie realnej debaty na temat tego, czym naprawdę jest postawa pro life (taka toczy się choćby w katolicyzmie amerykańskim), a także mocnego podkreślania, że zachowawczy tradycjonalizm przeniesiony żywcem z XVIII-wiecznej Targowicy i doprawiony putinowskimi krytykami Zachodu nie jest - wbrew temu, o czym się nas niekiedy zapewnia - jedyną postawą katolicką. I Watykan i ogromna większość - także konserwatywnych biskupów zachodnich - prezentuje radykalnie inną wizję katolicyzmu, w której Grzegorz Braun i jego partia zdecydowanie się nie mieści.

Ale swoje znaczenie dla rozwoju wpływów Konfederacji Korony Polskiej ma także globalna polityka. Działania IDF w Strefie Gazy, skandaliczne słowa najbliższych współpracowników Benjamina Netanyahu sprawiają, że antysemityzm może wrócić - już nie jako ordynarna ideologia - ale jako szlachetna obrona Palestyńczyków. I tak właśnie wraca. Część z aktywistów KKP ukrywa swój autentyczny antysemityzm pod właśnie takim płaszczykiem (choć z drugiej strony są oni często radykalnie islamofobiczni), a ludzie - którzy podobne opinie na temat współczesnego Izraela słyszą także z innych ust, przestają dostrzegać realne źródła postawy Brauna i jego kumpli.

Ale to nie wszystko, bo swoje znaczenie mają także kwestie amerykańskie. Konfederacja Korony Polskiej - dzięki performerskim działaniom swojego założyciela - idealnie wpisuje się w standardy działania amerykańskiej alt-prawicy z ruchu MAGA, z której część (coraz bardziej znacząca) także jest prorosyjska i antysemicka. To wsparcie, ale także przejmowanie pewnych amerykańskich metod działania daje wrażenie świeżości poglądom, które niestety są dobrze znane z moczarowskie czy radykalnie endeckiej przeszłości Polski.

To wszystko razem uświadamia, że dla zatrzymania marszu przez instytucje KKP konieczna jest współpraca nie tylko polityków różnych partii (określmy ją polityką kordonową), ale i innych instytucji. Jeśli ich nie będzie to zachodzi poważna obawa, że Braun powoli, ale systematycznie będzie parł do władzy, a jego obecność będzie prowadziła do niebezpiecznej radykalizacji także innych partii prawicowych. A to jest śmiertelnie niebezpieczne dla Polski.

Dla Wirtualnej Polski Tomasz P. Terlikowski

Tomasz P. Terlikowski jest doktorem filozofii religii, pisarzem, publicystą RMF FM i RMF 24. Ostatnio opublikował "Wygasanie. Zmierzch mojego Kościoła", a wcześniej m.in. "Czy konserwatyzm ma przyszłość?", "Koniec Kościoła, jaki znacie" i "Jasna Góra. Biografia".